Batman of dr. Who? HERINNERT U ZICH de serie „Batman" nog? In het onlangs verschenen boek „Grepen uit een kwart eeuw tv in Nederland" van Bert van der Veer, lees ik in de afdeling „De overzichten" dat Batman door de KRO werd uitgezonden van 22 oktober 1966 tot 13 september 1967. Van der Veer omschrijft de serie bondig als „Adam West als de vleesgeworden stripheld". De serie stuitte indertijd op verzet bij ouders en pedagogen, omdat er zulke griezelige dingen in voorkwamen, waarmee de kinderen dan, zonder ze eerst te hebben verteerd, naar bed werden gestuurd. Ik meen me te herinneren dat ik dat indertijd lichtelijk overdreven vond, omdat de serie het midden had weten te vinden tussen realisme en knipoog. Blijft natuurlijk wel de vraag of ook de kinderen die knipoog opmerkten en in het juiste kader wisten te plaatsen. Over een tijdsspanne van negen jaar heen herinner ik me nog een scene in Batman waarin onze held, vastgebonden door een buitengewoon wrede tegenstander, verpletterd dreigde te worden, ik meen door een omlaag komende lift. Maar het kan ook iets anders geweest zijn, dat langzaam-langzaam op hem af kwam, terwijl hij daar machteloos terneer lag. Gelukkig — u had het al geraden — wist hij zich op het laatste nippertje los te worstelen, al dan niet geholpen door een welwillende medestander, terwijl de helper in het dagelijkse leven in zulke gevallen altijd net te laat pleegt te komen. Ik herinner hier even aan „Batman", omdat we deze week de laatste aflevering van „Dr. Who" van de TROS te incasseren kregen — ook een serie waar de kinderen nachtmerries aan overhielden, evenals hun ouders en de pedagogen in het algemeen. In [[broadwcast:The Seeds of Doom|de laatste aflevering]] zagen we hoe Doctor Who er samen met Sarah (of all names!) in slaagt, in het laboratorium terug te keren, dat echter door reusachtige planten wordt aangevallen. De bad guy is ene Chase, die ene Henderson in de mestverdelger stopt. Ook hier kregen we weer een situatie waarin Doctor Who verpletterd, wat zeg ik: aan flarden gescheurd dreigde te worden door een grote vemietigingsmachine, nadat eerst al de vastgebonden Sarah daarin aan mootjes dreigde te worden gehakt. Gelukkig was het na een spannend gevecht de kwaadaardige Chase, die door zijn machine tot moes werd vermalen, helaas juist buiten beeld, maar de uitdrukking op Doctor Whos gelaat sprak boekdelen. Ook1 meen ik me nog afgrijselijk gegil van Chase te herinneren, maar daar wil ik af zijn. Ondertussen zat het huis waarin Who en Sarah zich bevonden, nog altijd in de tentakels van de vleesetende planten, maar gelukkig bracht een stoomspuit hier redding en opluchting. Zeg eerlijk, zou u uw kinderen aan zon serie wagen? Tussen half acht en acht, voor het slapen gaan? Ik niet. De TROS wel, en liefst 36 afleveringen lang. Dat is dan het grote verschil tussen 1976 en 1967, of tussen de TROS en de KRO, of tussen de kinderen van nu en van toen, of tussen de dwingende overtuigingskracht van de gezamenlijke ouders en pedagogen van tegenwoordig en die van negen jaar geleden, want Batman, een langlopende serie in Amerika, werd door de KRO al na dertien afleveringen uit de race genomen. Dat scheelt toch nog altijd 23 afleveringen.