Sivasspor, de ploeg die nooit uit vorm is 28 JULI 2009 OM 00:00 UUR Sivasspor kwam pas in 2005 in eerste klasse, maar ontwikkelde zich sindsdien tot een topploeg. Niet één echte bekende speler heeft Sivasspor in zijn rangen. Je moet dan ook gek zijn om te gaan voetballen in Sivas, een stad in het Oosten van Turkije op twaalf uren rijden van Istanbul en de kusten. Sivas ligt op 1300 meter hoogte in de bergen. In de winter kan het er vriezen tot -35 graden onder nul, in de zomer stijgen de temperaturen er gemakkelijk tot 35 graden boven nul. Bovendien valt er niet veel te beleven in de stad. 'Er is geen nachtleven in Sivas', verklaarde trainer Bülent Uygun ooit. 'Alleen maar kebab en thee.' 'Er zijn inderdaad amper discotheken of bars', lacht Mohamed Ali Kurtulus, een Belgische Turk die eerder voor AA Gent voetbalde en tot vorig seizoen bij Sivasspor speelde. 'In de stad zijn er wel een paar plaatsen waar alcohol wordt verkocht, maar de trainer kent de eigenaars van die bars. Als een speler uitgaat of drinkt, is de coach binnen de kortste keren op de hoogte. De saaiheid van de stad draagt bij aan het succes van de club. De spelers troepen altijd samen op de club en zo ontstaat een grote samenhorigheid.' Het verhaal van Sivasspor leest inderdaad als een sprookje. De club promoveerde in 2005 naar de Turkse eerste klasse, maar stond na twaalf speeldagen op een zeventiende plaats. Toen werd manager Bülent Uygun ook trainer van de club. Hij leidde de ploeg nog naar de zevende plaats en de voorbije twee seizoenen zelfs naar de top vijf. Uygun is de grootste vedette van de club. Toen hij nog voor Fenerbahçe voetbalde, werd hij ooit Turks topschutter, maar de man werd vooral bekend voor zijn nationalistische gevoelens. Op zijn website schrijft hij gedichten voor Turkije en Turkse generaals. Na elke gemaakt doelpunt had hij ook de gewoonte om een militaire groet te brengen aan het publiek. Het leverde hem de bijnaam Asker Bülent op of Bülent de Soldaat. Als Sivasspor nu scoort of wint, brengen de spelers soms ook een militaire groet. 'Het gebeurde wel eens dat we onze hand tegen het voorhoofd plaatsten om te salueren als we hadden gewonnen, maar dat gebeurde zeker niet altijd', relativeert Kurtulus echter. 'De trainer staat op discipline, maar het is zeker geen militaire discipline. Eigenlijk is de coach gewoon een vriend van de spelers.' Dat Bülent Uygun een huzarenstukje verwezenlijkt, is zeker. Voor het eerst sinds de jaren tachtig worden de ploegen uit Istanbul - Fenerbahçe, Besiktas en Galatasaray - bedreigd door een clubje met een budget van 12 miljoen euro. 'Ik heb altijd gedacht als een coach', aldus Bülent. 'Elke training was voor mij een experiment en na mijn carrière bekeek ik honderden matchen in Europa en las ik de beste boeken. Ik ontwikkelde ook mijn eigen trainingssysteem en noemde het TürBülent.' Dat trainingssysteem wekte intussen