Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Transcript

1 Λ. ΤΙΦΤ ΝΤ. ΣΑΛΙΒΑΝ Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ Έγκληµα, Εγκληµατολογία και Αναρχισµός Μετάφραση Φίλιππας Κυρίτσης

2 ΤΙΤΛΟΣ: ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΕΚ ΟΣΕΙΣ: Ο Αγώνας για να είναι κανείς Άνθρωπος Λάρυ Τιφτ Ντένις Σάλιβαν Φίλιππας Κυρίτσης ΧΡΟΝΟΣ ΕΚ ΟΣΗΣ:

3 ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ Πρόλογος της αγγλικής έκδοσης... Εισαγωγή: Ο Αγώνας για να είναι κανείς Άνθρωπος... Φιλελεύθερη Εγκληµατολογία Ο Μέγας Μυθοποιητής... Η Άνοιξη της Συνείδησης... Η Εγκληµατολογία ως Επιστηµονική Μέθοδος... Η Εγκληµατολογία του Σικάγου... Το Τέλος της Αφαίρεσης και της Ορθολογικότητας... Εναλλακτικές Λύσεις Ο Νόµος: Ένα Όργανο της Εξουσίας... Ο Νόµος είναι η Αντιστροφή του Ατόµου και της Κοινότητας... Ο Νόµος είναι Κυριαρχία... Το ράµα του Νόµου... Η Επιστήµη είναι το Λειτουργικό Ισοδύναµο του Νόµου... Νοµικές Προβληµατικές... Η Ειρωνεία τού να υπηρετείς την Εξουσία... Κοινωνική Οργάνωση και Ευθύνη... Ελευθερία και ικαιοσύνη για όλους Κοινωνικά Κακά: Έγκληµα και Ποινική Κύρωση... Η Εµφάνιση του Εγκλήµατος και της Ποινικής Κύρωσης στην Ιστορία... Η Ελίτ, το Κράτος... Ποινική Κύρωση και Ιδεολογία... Κοινωνικά Κακά: Μια µη κρατική Προσέγγιση Το Κράτος... Εναλλακτικές κρατικο-ελιτίστικες ιευθυντικές Ιδεολογίες... Οι Νέοι Μανδαρίνοι της Επιστήµης... Η Ανθρώπινη Κατάσταση Τα Ανθρώπινα εινά... Η Πνευµατική Επανάσταση: Οργανώνοντας την Κοινωνία... Ο Αναρχισµός...

4 4. Η Επιθυµία να είναι κανείς Ελεύθερος: Η Στράτευση στην Εδέµ... Ένα Ζήτηµα Χρόνου... Η Ιστορία της Ανθρωπότητας: Η Γραµµική Πρόοδος, η Προοπτική Εκσυγχρονισµού... Η Ιστορία της Ανθρωπότητας: Μια Κριτική της Γραµµικής Προοπτικής... Η Αναζήτηση της Κοινότητας: Η Ουτοπία... Η Αναζήτηση της Κοινότητας: Η Εδέµ... Η Οικονοµία της Εδέµ: Ο Αγώνας για να είναι κανείς Άνθρωπος... Η Ελευθερία: Ο Αγώνας για να είναι κανείς Άνθρωπος... ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ... ΕΚΛΕΚΤΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ...

5 ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΑΓΓΛΙΚΗΣ ΕΚ ΟΣΗΣ Η κρατιστική εγκληµατολογία πραγµατεύεται το παράνοµο έγκληµα το οποίο, ενώ είναι το λιγότερο σοβαρό από τα προβλήµατα της κοινωνίας, αντιµετωπίζεται ως το σοβαρότερο. Η ύπαρξη του παράνοµου εγκλήµατος παρουσιάζεται ως συνηγορία υπέρ του κράτους, βάσει της υπόθεσης ότι µόνο µια κυβερνητική µηχανή µπορεί να το εµποδίσει. Σπάνια γίνεται παραδεκτή η ύπαρξη του νόµιµου εγκλήµατος, ενώ στην περίπτωση που κάτι τέτοιο συµβεί, όπως έγινε για παράδειγµα µε την αναµφισβήτητη εγκληµατικότητα του χιτλερικού καθεστώτος, τότε οι κρατιστές εκφράζουν τις αµφιβολίες τους ως προς την νοµιµότητα ενός τέτοιου καθεστώτος. Γι αυτόν τον λόγο, οι ναζιστές ηγέτες «δικάστηκαν» σ ένα «δικαστήριο» για πράξεις αναµφίβολα νοµιµοποιηµένες από το γερµανικό κράτος, µε βάση την εντελώς φανταστική υπόθεση µιας ανώτερης νοµικής αρχής που σε τελική ανάλυση προκύπτει από το γεγονός ότι έχασαν τον πόλεµο στον οποίο ενεπλάκησαν. Ελάχιστες αµφιβολίες µπορεί να υπάρχουν για το ότι και οι Ρώσοι ηγέτες θα µπορούσαν να δουν τα εγκλήµατά τους ενάντια στην ανθρωπότητα να ξεσκεπάζονται, στην πραγµατικότητα, όµως, έγιναν αποδεκτά ως «νόµιµα» και «πέραν εξωτερικών παρεµβάσεων», διότι οι ένοπλες δυνάµεις τους έτυχε να είναι οι ισχυρότερες µε άλλα λόγια, επειδή διατήρησαν την κρατική εξουσία. Η καταγωγή του κράτους, ή η άνοδος οποιασδήποτε άρχουσας τάξης, όσο κι αν η τελευταία αυτοχαλιναγωγείται µε δηµοκρατικούς ή συνταγµατικούς περιορισµούς, δεν διαφέρει από την άνοδο οποιασδήποτε ολιγαρχίας του εγκλήµατος η µαφία, αν είχε διαρκέσει περισσότερο ή είχε απλώσει βαθύτερα τις ρίζες της, δεν θα ήταν µια κυβέρνηση του εγκλήµατος αλλά µια νόµιµη κυβέρνηση, αν και σε µια τέτοια περίπτωση οι δραστηριότητές της, παρ ότι νοµιµοποιηµένες, και πιό εγκληµατικές θα ήταν και πολύ πιό εκτεταµένες. Για το κράτος, τα χειρότερα από τα παράνοµα εγκλήµατα στα οποία επιβάλλονται οι βαρύτερες ποινές, είναι η προδοσία και η υπονόµευση της κρατούσας τάξης. Όµως, αν αυτά είναι επιτυχηµένα, δεν είναι καθόλου παράνοµα αν δε η επιτυχία τους είναι απόλυτη, δεν θεωρούνται παράνοµα ούτε καν από εκείνους που προδόθηκαν ή ανατράπηκαν. Ο Μπένεντικτ Άρνολντ θεωρείται προδότης παρ ότι υποστήριξε την συνταγµατική και νόµιµη κυβέρνηση. Ποιός όµως θα χρησιµοποιούσε ποτέ αυτόν τον χαρακτηρισµό για τον επαναστάτη Τζωρτζ Ουάσινγκτον; Μόλις 20 χρόνια µετά τον θάνατό του και ο πιό µισαλλόδοξος Βρετανός συντηρητικός είχε πάψει να το κάνει

6 8 τόσο εδραιωµένο στον «νόµο» είναι το κάποτε επαναστατικό Αµερικανικό Κράτος! Κάθε χρόνο πάντως, ο Γκάϋ Φωκς γιορτάζεται χλευαστικά σαν προδότης. Το κράτος, που εγκαθιδρύθηκε διά της βίας και συντηρείται από την καταστολή σε όποιον βαθµό απαιτείται για την επιβίωσή του καθορίζει τι είναι νόµιµο. Ένα δικτατορικό κράτος θα νοµιµοποιήσει την γενοκτονία ακόµα και του ίδιου του τού πληθυσµού, και θα ήταν ανόητο να υποθέσουµε ότι υπάρχει κάτι «παράνοµο» ως προς αυτό. Παράνοµες µεθόδους θα µπορούσε να χρησιµοποιήσει ένα κόµµα που υποστηρίζει ένα τέτοιο πρόγραµµα για την κατάκτηση της εξουσίας, από την στιγµή όµως που θα την κατακτήσει, όλες του οι πράξεις είναι «νόµιµες». Η αντίσταση γίνεται παράνοµο έγκληµα εκτός από την περίπτωση πολέµου, και τότε µόνο όταν βολεύει την άλλη πλευρά και θεωρείται ληστεία. Αλλά πώς είναι δυνατόν µια τέτοια αντίσταση να θεωρείται εγκληµατικότητα ή έγκληµα κατά της κοινωνίας; Απεναντίας, είναι η ύψιστη αρετή. Σήµερα είναι της µόδας να µιλάµε περισσότερο για «βία» παρά για «έγκληµα», ωστόσο ισχύει η ίδια λογική. Αυτό που καταγγέλλεται από τα ΜΜΕ, δηλαδή η αντίσταση στο κράτος, είναι «παράνοµη βία». Αυτό που εγκωµιάζεται και δικαιολογείται, είναι νόµιµη βία. Όταν διαβάζουµε στον Τύπο ότι «τροµοκράτες έκαναν σαµποτάζ σε βάση πυρηνικών πυραύλων», η υποβάθµιση της γλώσσας φθάνει στο αποκορύφωµά της. Η πρόσφατη ιστορία της Ισπανίας προσφέρει ένα διαφωτιστικό παράδειγµα. Όταν οι στρατηγοί στασίασαν ενάντια στο ίδιο το κράτος και την πατρίδα που ενσάρκωναν την δική τους αντίληψη περί καθήκοντος απλά και µόνο επειδή δεν τους άρεσε ο τρόπος που εξελίσσονταν τα πράγµατα, αυτό στιγµατίστηκε σαν έγκληµα από την ισπανική κυβέρνηση. Ωστόσο, από κανέναν άλλον δεν θεωρήθηκε ως τέτοιο, εφ όσον έγινε από έναν στρατό που κατείχε την µυστηριώδη γοητεία της «νόµιµης εξουσίας», και όχι από έναν ανοργάνωτο όχλο µέσα στους κόλπους των ενόπλων δυνάµεων. Ο στρατός σύντοµα έγινε κυβέρνηση και η κατάσταση στο διεθνές επίπεδο οµαλοποιήθηκε µε την επικράτηση της αντίληψης ότι υπάρχουν δύο de facto κυβερνήσεις µία συνταγµατική και µία στρατιωτική ενώ το βραβείο τού να είναι de jure κυβέρνηση θα δινόταν σε όποια κέρδιζε τον εµφύλιο πόλεµο. εν θεωρούσαν, εν τούτοις, παράνοµο, «βίαιο», ούτε και «τροµοκρατικό», το να συνταχθεί κανείς µε την µία ή την άλλη πλευρά. Μετά την νίκη του Φράνκο, πολλοί δεν δέχθηκαν αυτό το γεγονός καθώς όµως σύντοµα ακολούθησε ο [Β ] Παγκόσµιος Πόλεµος, δεν υπήρξε καθολική καταδίκη. Η Βρετανία

7 9 είχε συµφέρον να ενισχύσει τις αντιστασιακές δυνάµεις στην κατεχόµενη από τους ναζί Ευρώπη, συµπεριλαµβανοµένης και της Ισπανίας. Απέφυγε να επιτεθεί εναντίον τους, ενώ, σε ορισµένες περιπτώσεις, τις χρησιµοποίησε. Η ίδια αντίσταση, χρησιµοποιώντας τις ίδιες µεθόδους, συνεχίστηκε στο µέτρο βέβαια που αφορούσε τους αναρχικούς για µια ολόκληρη γενιά µετά. Ωστόσο, µετά το 1945, έγινε «εγκληµατική», «τροµοκρατική» και η µεγαλύτερη µεταµόρφωση απ όλες «βίαιη», ενώ οι ψευδολογίες ότι η αντίσταση είχε κατά κάποιον τρόπο γίνει αντικοινωνική επειδή ήταν «βίαιη», ήταν τόσο διαδεδοµένες, ώστε εισχώρησαν και µέσα στις γραµµές των ίδιων των ελευθεριακών. Το µεγαλύτερο πρόβληµα που αντιµετωπίζει στις µέρες µας ο κόσµος, είναι οι τεράστιες δυνάµεις που σήµερα διαθέτει το κράτος και διαχειρίζεται το κατεστηµένο. Σε σύγκριση µε αυτές τις δυνάµεις του θανάτου, της καταστροφής και της καταλήστευσης, οποιοδήποτε άλλο πρόβληµα επισκιάζεται. Αλλά αυτή η µορφή του νόµιµου εγκλήµατος ακόµη κι αν έχουµε δει πόσο εύκολα µπορεί να διαπραχθεί από αυτούς που θα χρησιµοποιήσουν κάθε µέσο, νόµιµο ή παράνοµο, προκειµένου να αποκτήσουν τον έλεγχο του κράτους και να µπορούν να εγκληµατούν ενάντια στην ίδια την κοινωνία ελάχιστα ελκύει την προσοχή, προσοχή που αν επιδειχθεί, απορρίπτεται ως εκκεντρικότητα η «ζώνη προστασίας» έχει αναλάβει αυτά τα ζητήµατα. Με την πλήρη υποστήριξη των δηµοφιλών ΜΜΕ όµως, ολόκληρος ο πληθυσµός, κάθε βαθµού ευφυΐας, µπορεί να κυριευθεί από µανία ενάντια σε µια χούφτα παιδαρέλια που βγαίνουν το σαββατόβραδο και αρπάζουν τσάντες. Στην Αγγλία δεν διατρέχεις κανέναν κίνδυνο όποια ώρα κι αν περπατάς στους δρόµους, και µάλιστα ο δείκτης εγκληµατικότητας είναι τόσο χαµηλός ώστε τα εγκλήµατα εναντίον προσώπων είναι φυσικό να ελκύουν πολύ περισσότερο την προσοχή της κοινής γνώµης απ ό,τι σε άλλες χώρες, στις οποίες αυτά αποτελούν τον κανόνα. Είναι απολύτως σωστό τα εγκλήµατα εναντίον προσώπων να αντιµετωπίζονται µε αποτροπιασµό, όµως αυτός εκδηλώνεται µε µια µόνιµη και εµπρηστική εκστρατεία που φθάνει σε µεγάλο βάθος, προκειµένου να αυξηθεί η ισχύς του κατασταλτικού µηχανισµού του κράτους που είναι ο µεγαλύτερος και ο πιό αναξιόπιστος εγκληµατίας απ όλους. Πιστεύεται ότι δεν υπάρχει σοβαρότερο επιχείρηµα εναντίον µιας α- κρατικής κοινωνίας από την αξίωση των ανθρώπων να προστατεύονται τα πορτοφόλια τους από την αρπαγή τους από κακοποιά στοιχεία, από το ίδιο το κράτος που λυµαίνεται ακριβώς αυτά τα πορτοφόλια. Ακόµη και η ιδέα ότι ένα ποσοστό των νεαρών κλεφτών

8 10 ίσως έχουν δέρµα διαφορετικού χρώµατος, ή ότι προέρχονται από ένα πολιτιστικό περιβάλλον διαφορετικό από εκείνο της πλειοψηφίας, αρκεί για να δικαιολογήσει τις αξιώσεις των πλέον εγκληµατικών κρατιστών, στο µυαλό ενός ανησυχητικά µεγάλου αριθµού ατόµων. Αυτό το πρόβληµα είναι όντως µικρότερης σηµασίας, αλλά αυτό δεν σηµαίνει πως για όλους αυτούς τους λόγους θα πρέπει να το παραβλέψουµε. Μια ελευθεριακή εγκληµατολογία θα πρέπει να είναι έτοιµη να δώσει απαντήσεις στα προβλήµατα που δηµιουργούνται από τα εγκλήµατα ενάντια στην κοινωνία, διαφοροποιώντας τα σαφώς από τα εγκλήµατα ενάντια στο κράτος, τα οποία συχνά δεν είναι καθόλου εγκλήµατα, ή από τα εγκλήµατα του κράτους ενάντια στην κοινωνία, τα οποία είναι συντριπτικά περισσότερα και συνιστούν το αναρχικό επιχείρηµα ενάντια στον κρατισµό. Ένας αναρχικός δεν µπορεί να εγκληµατεί ενάντια στην κοινωνία. Αυτό µπορεί να το ισχυρισθεί κανείς µε δογµατική βεβαιότητα διότι ένας άνθρωπος ένοχος για βιασµό, αντικοινωνικό φόνο, εκµετάλλευση, πάθος να κυβερνά, ή για άσκηση εξωτερικού καταναγκασµού πάνω σε άλλους ανθρώπους, αυτοµάτως δεν µπορεί πλέον να είναι αναρχικός, όπως δεν µπορεί να είναι χορτοφάγος αυτός που τρώει χοιρινές µπριζόλες, ροστ-µπιφ ή κοκκινιστό αρνί. Το ζήτηµα δεν είναι κατά πόσο ένα άτοµο κατανοεί την τάδε ή την δείνα ιδεολογία, ή υποστηρίζει την τάδε ή την δείνα οργάνωση, αλλά κατά πόσο είναι αυτό που πρεσβεύει ότι είναι. Να προσθέσουµε ότι τα διαχωριστικά όρια µεταξύ εξουσιαστή και ελευθεριακού πουθενά δεν διακρίνονται καθαρότερα απ ό,τι στο έγκληµα. Ένας αναρχικός συχνότατα στιγµατίζεται σαν εγκληµατίας από το κράτος, ή µπορεί να αναµειχθεί σε δραστηριότητες που αντιστρατεύονται τα συµφέροντα του κράτους. Η αναρχική φιλοσοφία είναι από την φύση της εχθρός του κράτους. Ως εκ τούτου, είναι πολύ πιθανό ένας αναρχικός να αναµειχθεί σε παράνοµες δραστηριότητες, ποτέ όµως σε αντικοινωνικές. Για παράδειγµα, είναι αντικοινωνική η διάρρηξη; Οι νόµοι περί ιδιοκτησίας αντιµετωπίζουν όλες τις µορφές διάρρηξης µε την ίδια αυστηρότητα. Όµως, υπάρχει αντικοινωνική διάρρηξη και παράνοµη διάρρηξη (για να µην αναφέρουµε την νόµιµη διάρρηξη που είναι η χειρότερη απ όλες). Ο κερδοσκόπος, ή ο ανέντιµος χρηµατιστής που καταληστεύει τις οικονοµίες του κόσµου είτε νόµιµα είτε παράνοµα η διαχωριστική γραµµή είναι πολύ λεπτή στην πράξη είναι αντικοινωνικός. Αλλά µπορούµε να πούµε ότι ο διαρρήκτης που ληστεύει τράπεζες, εφορίες ή γραφεία στοιχηµάτων, είναι αντικοινω-

9 11 νικός; Όχι ότι µυθοποιούµε τέτοιους ανθρώπους (δεν είναι απαραίτητα Ροµπέν των ασών), αλλά δεν αποτελούν καµιά απειλή για την κοινωνία, δηλαδή για τους φιλήσυχους πολίτες. Για να ξαναγυρίσουµε στις εφηβικές συµµορίες, οι οποίες, συνειδητοποιώντας ότι λίγοι οργανωµένοι πάντα νικούν µια µάζα ασύνδετων µεταξύ τους ατόµων, υιοθετούν, αναµφίβολα, έναν φτηνό κι εύκολο τρόπο για να ξεφύγουν από την άµεση φτώχεια τους, και αποτελούν µια πληγή για την κοινωνία: υπακούουν στον νόµο της αστικής κοινωνίας που λέει «πλούτισε» υποκινούνται από τις σαγηνευτικές διαφηµίσεις που δείχνουν τις αµοιβές στις οποίες µπορούν να ελπίζουν είναι µικροεξουσιαστές που δείχνουν την δύναµή τους (συλλογική) ενάντια στην αδυναµία (ατοµική). Αν γίνονταν ελευθεριακοί δεν θα έκλεβαν πορτοφόλια παρά µόνο µέσα στην Εθνική Αθλητική Λέσχη, και έτσι οι κλοπές τους θα στρέφονταν ενάντια στην στρατιωτική µηχανή. Ωστόσο, υπάρχει µια µεγάλη διαφορά σχετικά µε το πώς θα τους αντιµετώπιζαν τα ΜΜΕ και, τελικά, η αστυνοµία και τα δικαστήρια. εν θα ήταν πιά µια µη πολιτική πληγή ενάντια στην οποία η θεραπεία θα ήταν µια αστυνοµική δύναµη µε υψηλό βαθµό πολιτικοποίησης. Αντίθετα, θα ήταν µια «απειλή για την κοινωνία», µια «επικίνδυνη εγκληµατική συνωµοσία» υπονόµευσης των θεµελίων της κοινωνικής συµβίωσης. Τώρα, είναι εντελώς αδιάφορο αν οι εγκλη- µατίες είναι σοσιαλιστές ή συντηρητικοί, φιλελεύθεροι ή φασίστες πράγµατι, στην πλειοψηφία τους, τείνουν προς έναν δεξιό ή κεντρώο εξτρεµισµό, και γι αυτό είναι κοινωνικά αποδεκτοί εκτός κι αν ανήκουν σε µια φυλετική µειονότητα οπότε συνιστούν «εθνική απειλή». Αν ήταν ελευθεριακοί, τότε όχι µόνο θα χαρακτηρίζονταν ως οι µεγαλύτεροι εγκληµατίες, αλλά και ολόκληρο το ελευθεριακό κίνηµα θα θεωρείτο υπεύθυνο, όχι µόνο διεθνώς, αλλά και εις τους αιώνας των αιώνων ακόµη κι αν θεωρούνταν αναρχικοί µόνο από τις πράξεις τους, χωρίς οι ίδιοι να αυτοχαρακτηρίζονται έτσι. Επιπλέον, η επίδραση στο κοινό θα ήταν να υποβιβάσουν τις πράξεις τους σε µια απλή υπόθεση επιχειρηµατικών δραστηριοτήτων και στην εξάλειψη της προσωπικής βίας ή του στοιχείου της εκµετάλλευσης. Η «κοινωνία» δηλαδή, η όλη διαδικασία της συµβίωσης τίθεται σε κίνδυνο εξ αιτίας της προσωπικής βίας δηλαδή, ο ένας εναντίον του άλλου. Είναι προφανές ότι δεν µπορούµε να καταδικάζουµε την βία συνολικά και να εξισώνουµε τις αµυντικές µε τις επιθετικές µορφές βίας. Ήταν «φόνος» η πράξη για την οποία ενοχοποιήθηκε η Μαρία Σπριντίνοβα όταν πυροβόλησε και σκότωσε τον στρατηγό

10 12 του Τσάρου που ήταν ένοχος για αµέτρητους αντικοινωνικούς φόνους και για την οποία µε επιµονή ζητούσε να αναλάβει την ευθύνη; Πρέπει αυτή να καταδικαστεί ως «τροµοκράτισσα» και αυτός να αναγορευτεί «θύµα της τροµοκρατίας»; Αυτό δεν είναι παρά µια προέκταση της κρατιστικής ιδεολογίας που λέει ότι εµείς, όχι µόνο µπορούµε αλλά και πρέπει να σκοτώνουµε, να βιάζουµε και να αρπάζουµε χάριν του κράτους, και να µην αντιστεκόµαστε ποτέ στο κακό που, βάσει των ισχυρισµών του κράτους, είναι νόµιµο, κάτι που αποτελεί ένα εύχρηστο δόγµα για τους δικαστές. Ποιά, λοιπόν, θα πρέπει να είναι η πηγή του ηθικού µας προσανατολισµού; Συνήθως ήταν η Εκκλησία, αυτός ο υπηρέτης του κράτους. Συχνά η διαστροφή της έφθασε στο σηµείο να υπερασπίζεται το κράτος ό,τι κι αν αυτό έκανε. (Ο φόνος δεν ήταν φόνος όταν ήταν νόµιµη σφαγή, ενώ οι επίσκοποι ευλογούσαν τα λάβαρα των πολε- µιστών.) Η ηθική που πολύ συχνά δίδαξαν οι επίσκοποι, ήταν ελάχιστα καλύτερη από το ηθικό χάος που υποτίθεται ότι καταπολε- µούσαν. Αλλά, εν πάση περιπτώσει, κάποτε τους ανθρώπους συγκρατούσε µια ιδεατή ηθική που χαρακτήριζε κάποιες πράξεις ως κακές και άλλες ως ηθικά επιλήψιµες. Η ιδεατή ηθική είχε ως έρεισµα µια κενή περιεχοµένου πρόληψη στην οποία σήµερα δεν πιστεύει κανείς. Κατά συνέπεια, δεν υπάρχουν ενδοιασµοί τους οποίους θα µπορούσε κανείς λογικά να υποδείξει τι να πει µια αδύναµη ή ηλικιωµένη γυναίκα για να αποτρέψει έναν κακοποιό που της επιτίθεται σ έναν απόµερο δρόµο; Ότι τον βλέπει ο Θεός; Στην καλύτερη περίπτωση, θα την θεωρήσει µια ακίνδυνη, εκκεντρική γριά. Η κοινότητα είναι και ανέκαθεν υπήρξε η µόνη πραγµατική ηθική δύναµη. Η πίστη στην αλληλεγγύη, την αλληλοβοήθεια, την εγγυηµένη ελευθερία, που είναι η µοναδική εγγύηση για µια ειρηνική κοινωνία, είναι ριζωµένη στον αναρχισµό, ενώ το κράτος όχι µόνο αποδοκιµάζει αλλά και καταπνίγει τέτοιες αντιλήψεις. Παράλληλα µε την έλλειψη ηθικών κυρώσεων για τα εγκλήµατα ενάντια στην κοινωνία, προβάλλει η απαίτηση για αυξηµένες νοµικές κυρώσεις, που όµως δεν αποτρέπουν ούτε κατ ελάχιστο το έγκληµα. Αποφέρει η εµπιστοσύνη στην αστυνοµία το επιθυµητό αποτέλεσµα; Αν πάρετε τις εφηµερίδες οποιασδήποτε σύγχρονης πρωτεύουσας, θα διαπιστώσετε πως δεν το κάνει. Η ενίσχυση της δύναµης της αστυνοµίας µπορεί να καταστείλει την υπονόµευση, αλλά δεν µπορεί να αντιµετωπίσει το έγκληµα διότι αυτό απλώνεται στην κυριολεξία παντού. Μπορεί να διαλύσει ένα τυπογραφείο, δεν µπορεί όµως να περιπολεί σε κάθε λεωφόρο ή απόµερο δρόµο. Και όσο ισχυρότερη

11 13 και αποτελεσµατικότερη µπορεί να είναι η αστυνοµική δύναµη, τόσο πιό αδύναµο και λιγότερο οργανωµένο είναι το κοινό που ζητά προστασία. ιότι για να είναι το κράτος τα πάντα, οι άνθρωποι πρέπει να µην είναι τίποτα για να είναι η αστυνοµία αποτελεσµατική στην αντιµετώπιση του εγκλήµατος, οι άνθρωποι πρέπει να είναι αδρανείς. Η αστυνοµία ενθαρρύνει την συνεργασία σίγουρα θέλουν άτοµα ως πληροφοριοδότες, ως βοηθητικούς. Αν όµως οι άνθρωποι είναι αρκετά δυνατοί για να αντιµετωπίσουν τις όποιες αντικοινωνικές ενέργειες, η αστυνοµία δεν είναι τίποτα. Φανταστείτε µια εργατική περίπολο ικανή να αντιµετωπίσει τοπικά παραπτώµατα εκµετάλλευσης και καταπίεσης, να καταστείλει βιαστές και να αντιµετωπίσει διαρρήξεις και, φανταστείτε την, να γίνεται αποδεκτή µέσα σε µια κρατιστική κοινωνία! Αφού θέσει κανείς τα προβλήµατα της εγκληµατικότητας µε σωστό τρόπο, αυτό που µένει είναι να τα αντιµετωπίσει. Η αντιµετώπιση αυτή δεν κατέλαβε αρκετό χώρο στην αναρχική θεωρία και ο Πέτρος Κροπότκιν την προσπέρασε περιφρονητικά. Σε µια ελεύθερη κοινωνία δεν θα υπάρχει έγκληµα. Τα εγκλήµατα κατά της ιδιοκτησίας θα εξαφανισθούν, όταν θα εξαφανισθεί η έννοια της ιδιοκτησίας. Παρ όλα αυτά, η όποια κριτική της παρεκκλίνουσας συµπεριφοράς και της εγκληµατολογίας από ελευθεριακή άποψη, οφείλει πολλά στον Κροπότκιν και επίσης, πιό πρόσφατα, στις καινοτόµες µελέτες του Άλεξ Κόµφορτ. ιότι, αν και η εγκληµατολογία αποτελεί ένα από τα δευτερεύοντα, σε σχέση µε τα εγκλήµατα των κρατιστών, ενδιαφέροντα τής κοινωνίας ως σύνολο, έχει µεγάλη σηµασία ως έσχατη αµυντική θέση του κρατισµού. Κατά συνέπεια, η εγκληµατολογία πρέπει να διασωθεί ως επιστηµονικός κλάδος από τους κρατιστές, ενώ πρέπει να ξέρουµε πώς ανακύπτουν τα προβλήµατα της εγκληµατικής συµπεριφοράς και πώς αυτή µπορεί να αντιµετωπιστεί. Μέχρις ότου µια πειστική αναρχική εγκληµατολογία µπορέσει να δείξει ότι η κοινωνία µπορεί να ζήσει ειρηνικά, χωρίς µια θεσµοποιηµένη αστυνοµική δύναµη και χωρίς την απάνθρωπη εφεύρεση του σωφρονιστικού συστήµατος, οι άνθρωποι θα στρέφονται προς το εγκληµατικό κράτος απρόθυµα και, αν και εξαρτηµένοι από αυτό, θα ελπίζουν ότι µε δηµοκρατικές µεταρρυθµίσεις ίσως µπορέσουν να το κάνουν κάπως λιγότερο εγκληµατικό. Σ.τ.µ. Βλ. Πέτρος Κροπότκιν: Φυλακές και Καταπίεση, ελληνική µετάφραση, εκδόσεις Ελεύθερος Τύπος.

12 14 Οι συγγραφείς έχουν κάνει µια σηµαντική ελευθεριακή ανάλυση των όρων δικαιοσύνη, έγκληµα, τιµωρία και ελευθερία, ενώ, αν και πρωτίστως ενδιαφέρονται να θίξουν ζητήµατα κοινωνικής, ποινικής, κρατικής και ιατρικής αδικίας στις ΗΠΑ, η ανάλυση αυτή µπορεί να εφαρµοσθεί και σε παγκόσµιο επίπεδο εµείς δε, από την πλευρά µας ελπίζουµε ότι τα θέµατα που θίγονται εδώ θα προσφέρουν στον αναγνώστη τροφή για σκέψη, για διάλογο και, κυρίως, για δράση! Στιούαρτ Κρίστι

13 ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ/Όλους όσοι αγωνίστηκαν/τον µπαµπά για την αγάπη, την καθοδήγηση και την φροντίδα του την Pat (Beerbelly and Bones) περιµένοντας το σωστό ακροατήριο/τους Stuart, Albert για την συµµετοχή τους στον αγώνα µας να το µοιραστούµε/τους John, Larry και Bernie για την υποστήριξη και την βοήθεια/σικάγο απελπισία αν δεν ήταν οι Gerald, J.B., Duff, Carl, LaMar, Pat L., Sroka, Scully, Jim και Betty και Murry/Dan Glaser τον ανθρωπιστή δάσκαλο/φιλιά, πραγµατικότητα και συντροφικότητα Love, Brandy, Quin/Joffre πάντα θα υπάρχουν άλλοι να πάρουν το µήνυµα/όχι λόγια-συνάδελφε-cook δεν υπήρχε τίποτα καλό, έτσι ήρθα µόνος/bob και Sandy, Phipps, Ken, Mer αν και µπορεί να είναι έτσι, τα βράδια της Πέµπτης απλώς δεν είναι τα ίδια/για την καταγωγή από τους ευγενείς και ηθικούς/μίτσιγκαν τους Joyce, Nina, John, Scott, Rod, Marie, Arlene, Richard, Gill και Jim J. ειδικά τα τραγούδια/για τις επισκέψεις, την προστασία, τις 48 ώρες του Joe Hill και όλη σου την έγνοια ευχαριστούµε µαµά/τους John και Michael ήταν όπως έπρεπε/για τις εκδροµές και την συντροφικότητα τους ενωτικούς/για τις συζητήσεις και την φιλία τους Gardell και Bill/τους Pat, Hans, Sandy και Sid για την υποστήριξη µέσα στο εργοστάσιο/την νταντά είθε να υπάρχει πάντα φωτιά στο βουνό/τον Hal ήταν σηµαντικό να µην είσαι µόνος/και σ ευχαριστούµε D./για την καταγωγή Νήσος Ellis/τον Joseph έζησε και πέθανε 50 χρονών, υπερβολικά νωρίς, γνωρίζοντας/την Gloria ούτε µια φορά δεν αποτραβιόταν απ το σκοτάδι/την Patricia που έκανε ό,τι είπαµε/την Kimmy που άρχισε το ταξίδι της νέα/την Erin θα σε έσωζα/τον Beau αγγίζοντας το κέντρο της γης/την Κοινότητα Baobab όλοι γενναίοι και µεγαλωµένοι µε βαθιές ρίζες αγάπης/τον Allen Goldberg o Albert Schweitzer ζει και είναι µια χαρά στο Τρόϋ/τον George Fischer ακόµη ένα λουλούδι/τον Michael θα µοιραστούµε τις γυναίκες, θα µοιραστούµε το κρασί/την Sharon Assisi και Michael άγγελος/τους Jim Coyne και Tony Sculley όλους τους αγίους της οδού Grand/τον Casey πιό χτυπητές διαφορές από τους περισσότερους/τον Leslie T. κάτι παραπάνω από µια έδρα στο Καίµπριτζ, ένα γεµάτο θέατρο/τον John Ferguson σπίτι ανοιχτό/τον Scott ένα φορτίο που ήδη δόθηκε/την Mary D. δεν το βάζει ποτέ κάτω/τους Bob S. και Tom D. γραµµή ζωής στο εργοστάσιο της Πολιτείας της Νέας Υόρκης/τον Mark Guthridge το φάντασµα του Whitman/τον Jack Miller ο τελευταίος ηλίανθος του Newburgh/την Τ. animae dimidium meae [το µισό της καρδιάς µου].

14 16 Ο άνθρωπος µ ενάρετη ψυχή µήτε διατάζει µήτε υπακούει. Η εξουσία, σαν πανούκλα που αφανίζει, µολύνει ό,τι αγγίζει, και η υπακοή, όλεθρος για κάθε χάρισµα, αρετή, αλήθεια κι ελευθερία, σκλάβους τους ανθρώπους κάνει, κι απ τον άνθρωπο µονάχα έν αυτόµατο, µια µηχανή. Σέλλεϋ

15 ΕΙΣΑΓΩΓΗ Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ Η σύγχρονη εγκληµατολογία βρίσκεται στα πρόθυρα της εξαφάνισης. Σήµερα, δεν υπάρχει πλέον καµία δυνατότητα περαιτέρω εξέλιξης. Εξελίχτηκε µέχρι το σηµείο στο οποίο δεν µπορεί πιά να αφοµοιώσει τις αντιφάσεις που εξέθρεψε για την επιβίωσή της και την επιβίωση του κράτους. Οι µεθοδικοί δεινόσαυροι, οι εγκληµατολόγοι, βγήκαν από έναν κόσµο αξιών, καταβροχθίζοντάς τον και µη διαθέτοντας ίχνος συνείδησης. Η παράδοξη ειρωνεία είναι ότι σήµερα οι εγκληµατολόγοι, όπως όλοι οι κοινωνικοί επιστήµονες, έχοντας βρει τον δρόµο τους κι έχοντας επιβιώσει ισχυριζόµενοι ότι οι ίδιοι είναι ουδέτεροι και αξιολογικά ανεξάρτητοι, βρίσκονται αντιµέτωποι µε αξιολογικές αποφάσεις που σε προσωπικό επίπεδο τούς διχάζουν. Τώρα πρέπει να επιλέξουν: ή θα ενταχθούν στην ενεργό δύναµη του επερχόµενου φασισµού του κυοφορούµενου αστυνοµικού κράτους στην Αµερική, ή θα µεταµορφωθούν σε επιστηµονικές δυνάµεις που θα ευνοήσουν την ανακάλυψη του τρόπου µε τον οποίο τα άτοµα θα µπορέσουν να εξισορροπήσουν τις ανθρώπινες και πνευµατικές ανάγκες τους µε τους φυσικούς ρυθµούς του σύµπαντος. Αυτή η επιλογή δεν µπορεί να γίνει όπως γίνονταν κάποτε οι επιλογές µε τις ανιαρές συζητήσεις του επιστηµονικού ορθολογισµού και της αφαίρεσης, αλλά µόνο µε την προσωπική τοποθέτηση και παρουσία. Όπως ο Ουΐτµαν, ο καθένας µας πρέπει να βγει µπροστά και να διακηρύξει: «Εγώ και οι δικοί µου δεν πείθουµε µε τα λόγια, πείθουµε µε την παρουσία µας». Παρ ό,τι µεγαλώσαµε µέσα στους κόλπους της ακαδηµαϊκής παράδοσης της φιλελεύθερης ή κρατικής εγκληµατολογίας, δεν θεωρούµε πλέον καθόλου αξιόπιστες τις θεωρίες και τις ιδέες που κληρονοµήσαµε από τους προγόνους µας. Στο µεγαλύτερο µέρος του, αυτό το βιβλίο περιγράφει την δραµατική ανταλλαγή της επιστηµονικής πατρογονικής µας κληρονοµιάς µε την απόκτηση προσωπικού νοήµατος και ποιότητας στην ζωή µας. εν βλέπουµε πιά καµιά δυνατότητα ποιότητας ζωής για κανέναν µέσα στην σηµερινή καπιταλιστική οικονοµική τάξη πραγµάτων ή στα σχέδια οποιασδήποτε ανάλογης κοµµατικής δικτατορίας. (Χρησιµοποιούµε τον όρο «κοµµατική δικτατορία» αναφερόµενοι στα ελεγχόµενα από το κόµµα κρατικά οικονοµικά σχέδια που συνήθως χαρακτηρίζονται ως «κρατικός σοσιαλισµός» ή «κοµµουνιστικό κράτος». Αυτοί οι

16 18 χαρακτηρισµοί προσδίδονται συχνά στην σύγχρονη ΕΣΣ, την Κούβα και την Λαϊκή ηµοκρατία της Κίνας. Ο όρος «σοσιαλιστικό κράτος» είναι µια ανακολουθία, µια αντίφαση η οποία µε το να συνδέει τον σοσιαλισµό µε την ιδέα του κράτους αµαυρώνει το νόηµά του.) Θεωρούµε την εγκληµατολογία µια σηµαντική δύναµη προπαγάνδας που χρησιµεύει στο να συγκαλύπτει την απονεκρωτική δύναµη του παρόντος οικονοµικού συστήµατος και κάθε ουσιαστική δυνατότητα για την δηµιουργία µιας ανθρώπινης κοινότητας. Επί αιώνες, οι εγκληµατολόγοι τραγουδούσαν λαϊκά έπη για λάθος πολέµους. Επαγγέλονταν ειρήνη µε τα όπλα της καταστροφής. Καθώς το κράτος συνοδεύει την ανθρωπότητα στο µονοπάτι της καταστροφής, οι εγκληµατολόγοι εξακολουθούν να σερβίρουν τις ευπρεπισµένες ιδεολογικές παρεκτροπές και συγκαλύψεις υπέρ των οικονοµικών και κρατικών ελίτ. Πιστεύουµε ότι ο λόγος για τον οποίο οι άνθρωποι βλάπτουν ο ένας τον άλλον, δεν µπορεί να αναχθεί στις ορθολογικές σχέσεις αιτίας-αποτελέσµατος που αποκλείουν την πάλη για οικονοµική και κοινωνική ισότητα, αλλά ούτε και σε µεθοδολογίες που περιορίζουν την ανθρώπινη εµπειρία στα στενά όρια ενός «προβλήµατος». Πιστεύουµε ότι η τιµωρία και η συγχώρηση πράγµατι χάνουν το νόηµά τους µε την στείρωση και την ψυχοχειρουργική, µε τις κτηνώδεις µεθόδους φυλάκισης, µε τους ξυλοδαρµούς και την διαρκή αποµόνωση των ατόµων από τους ήχους, το φως και την ανθρώπινη επαφή. Πιστεύουµε ότι τα ζητήµατα που έχουν σχέση µε το κακό, συνδέονται µε τον αγώνα του ανθρώπου για «µια αίσθηση του σύµπαντος» και µε την πεποίθηση ότι πρέπει να πάµε µακριά αν θέλουµε να ανακαλύψουµε το γιατί ο άνδρας υπερισχύει της γυναίκας µέσα στα σκοτάδια των αµερικανικών πάρκων ή στις κουζίνες. Πιστεύουµε ότι χωρίς ένα µακρινό ταξίδι που ενσαρκώνει την κοινότητα και αποκαθιστά το προβάδισµα του ανθρώπινου και του φυσικού, θα συνεχίσουµε να µεταλλασσόµαστε σε µη ανθρώπινες µορφές ζωής. Ο άνθρωπος πάσχει έντονα από «µια νοσταλγία για την οποία δεν υπάρχει θεραπεία πάνω στην γη, εκτός από αυτήν που µπορεί να βρεθεί στα πλαίσια της διαφώτισης του πνεύµατος την ικανότητα να διατηρεί µια σχέση κατανόησης και όχι εκµετάλλευσης µε τους συνανθρώπους του». 1 Το δράµα της αναζήτησης συλλογικής συνείδησης έχει αρχίσει να εκτυλίσσεται. Εκ µέρους των εγκληµατολόγων και των άλλων κοινωνικών επιστηµόνων, υπάρχει απόλυτη άρνηση να υποσχεθούν πίστη στους ορισµούς που δίνει το κράτος για το έγκληµα, την τιµωρία και τις θεσµικές ρυθµίσεις που περιορίζουν τόσο την σκέψη για

17 19 τις αδικίες του κόσµου, όσο και την δυνατότητα δηµιουργίας της κοινότητας, καλλιεργώντας την πίστη ότι οι κοινωνικές αδικίες είναι άσχετες. εν µπορούµε να µιλάµε για τα γαζωµένα από ριπές πολυβόλων κορµιά στην Άττικα, χωρίς την ίδια ακριβώς στιγµή να µιλάµε για τους ανθρώπους που πεθαίνουν από την πείνα στην Ανατολική Ασία, για τα φλεγόµενα κορµιά των παιδιών του Βιετνάµ, για τα σπίτια µε τα ταβάνια που στάζουν στο Τρόϋ της Νέας Υόρκης και για την λειτουργία και την φύση της αφηρηµένης εξουσίας του κράτους και του καπιταλισµού. Το να αρχίζει κανείς να ασχολείται µε το κράτος, είναι σαν να αρχίζει να ασχολείται µε τους άλλους. Είναι µεγάλη αυταπάτη ότι µπορεί να υπάρξει κοινωνική, πολιτική και προσωπική ελευθερία, ισότητα και δικαιοσύνη στα πλαίσια της µεγατεχνολογίας του εταιρικού καπιταλισµού και του γιγαντιαίου δικτύου του από επεκτεινόµενες πολυεθνικές, ή στα πλαίσια του κράτους και του θεσµικού του δικτύου. Είναι επίσης αυταπάτη ότι µπορεί κανείς να χρησιµοποιεί τον όρο «ποινική δικαιοσύνη» και να µην αποδέχεται ταυτοχρόνως την οικονοµική και κοινωνική δικαιοσύνη. Ακόµη, οι σκέψεις για οικονοµική και κοινωνική δικαιοσύνη είναι άχρηστα φτερουγίσµατα της φαντασίας, εκτός αν δοθεί στο κράτος η ευκαιρία να εξαφανιστεί µια για πάντα και να δοθεί προβάδισµα στην ανθρώπινη εµπειρία ως την µοναδική πηγή ανθρώπινης εξουσίας που έχει νόηµα. Όπως λέει η Νταϊάν Βακόφσκι: «Η ικαιοσύνη είναι µια επαρκής αιτία για ο,τιδήποτε άσχηµο. Είναι το αντίβαρο της οµορφιάς στον κόσµο». Όπως ο Κοπέρνικος µπορούσε να βρει νόηµα στην τροχιά των πλανητών µόνο αν παρατηρούσε την κίνησή τους από τον ήλιο κι όχι από την γη, πετώντας µε την φαντασία του απ την γη στον ήλιο, 2 έτσι κι εµείς υποστηρίζουµε ότι ποτέ δεν θα µπορέσουµε να βρούµε την ελευθερία ή το νόηµα της ζωής, αν βλέπουµε την εξέλιξη της ζωής µέσα από τις περίπλοκες τροχιές του νόµου, του κράτους και της εταιρικής οικονοµίας, και δεν υψωθούµε στην θαλπωρή της εµπειρίας και της ανθρώπινης κοινότητας. Αρκετή ζωή θυσιάσαµε στον εγωκεντρικό βωµό του συγκεντρωτισµού και της πολεµικής µηχανής. Τώρα πιά γνωρίζουµε ότι η όρεξή της για κατανάλωση ανθρώπινης ζωής είναι ακόρεστη. Ταυτόχρονα αναγνωρίζουµε ότι υπάρχει η πιθανότητα να µην µπορέσουµε ποτέ να ζήσουµε χωρίς θεό ή κράτος, ωστόσο, είναι Σ.τ.µ. Αναφορά στην αιµατηρή καταστολή της εξέγερσης των κρατουµένων στις αµερικανικές φυλακές Άττικα.

18 20 υπέρτατη ανάγκη να διακινδυνεύουµε διαρκώς την αιώνια απώλειά τους, µέχρι να καταφέρουµε να αδράξουµε σταθερά την ανθρωπιά µας και την εµπειρία της απελευθερωτικής εξουσίας της ανθρώπινης εµπειρίας. Μέχρι να το πετύχουµε, θα πρέπει να συνεχίσουµε να απορρίπτουµε µορφές εξουσίας που είναι έξω από κάθε ανθρώπινη σχέση κι εµπειρία και δένουν την ανθρώπινη ψυχή µε αποξενωτικούς κόµπους. Από το πόσο πρόθυµοι είµαστε να δεχθούµε ένα τέτοιο διανοητικό πλαίσιο και να επιτρέψουµε να βυθισθούν στην λήθη οι αιµατηρές εικόνες του νόµου και του κράτους, θα εξαρτηθεί το εάν θα ανταποκριθούµε στο νόηµα αυτού του βιβλίου και της ίδιας µας της ζωής. Για κάποιους, το βιβλίο τελειώνει εδώ. Αν αυτό που ονοµάζουµε εγκληµατολογία δεν ακούγεται οικείο, είναι επειδή εµείς δεν είµαστε πιά οικείοι. εν σκεπτόµαστε πιά ούτε ενεργούµε µε τον ίδιο τρόπο. εν µπορούµε πλέον να καθόµαστε οκλαδόν πάνω στα βαριά µεθοδολογικά µανιτάρια της βεβαιότητας, καπνίζοντας τον αποχαυνωτικό ναργιλέ του υπολογισµού και του ελέγχου. Πιστεύουµε ότι αυτό που οι άνθρωποι σκέπτονται κι αισθάνονται για τον κόσµο, είναι απόλυτα συνδεδεµένο µε το πώς σκέπτονται κι αισθάνονται για τον εαυτό τους. Η σκέψη για τον κόσµο και την ανάπτυξη της κοινωνικής θεωρίας δεν µπορεί να υλοποιηθεί έξω από την εµπειρία του θεωρητικού και, πολύ λιγότερο, χωρίς αυτήν. Αν έργο των εγκληµατολόγων είναι να στοχάζονται για τα ζωτικά προβλήµατα του κόσµου, πρέπει και οι ίδιοι να γίνουν µέρος των οργανικών διεργασιών και των αγώνων του. Αν ενδιαφερόµαστε για τους φυσικούς ρυθµούς του κόσµου, πρέπει ταυτόχρονα να καταπιανόµαστε µε την έρευνα των δικών µας φυσικών ρυθµών. Υπάρχουν δύο όψεις της ίδιας της διαδικασίας της εµπειρίας η υπέρβαση του ατοµικοποιηµένου µας εαυτού και των προσωπικών µας φόβων, και η υπέρβαση των κοινωνικών θεωριών που δεν µιλούν για οικονοµική και κοινωνική αδικία, για την κατάσταση του ανθρώπου, για την ανθρώπινη αθλιότητα, για το ανθρώπινο δυνα- µικό, για την κοινότητα. Πρέπει να αντιµετωπίσουµε τα ολοκαυτώ- µατα, την καταστροφή που προκαλεί ο µιλιταρισµός, καθώς και µια οικονοµία που βασίζεται στην στρατιωτική καταστροφή και στην διεξαγωγή πολέµων µεταξύ εθνικών κρατών, αντιµετωπίζοντας ταυτόχρονα τα ολοκαυτώµατα του συστήµατος των προσωπικών µας πεποιθήσεων, των παραδοσιακών µας αξιών και του τρόπου ζωής µας. εν ενδιαφερόµαστε αληθινά για την πείνα, εκτός αν τρώµε διαφορετικά, δεν ενδιαφερόµαστε αληθινά για την ειρήνη, εκτός αν δρούµε διαφορετικά, δεν ενδιαφερόµαστε αληθινά για τις ανθρώπινες σχέσεις, εκτός αν αρχίσουµε να αντιµετωπίζουµε τις διακρίσεις

19 21 λόγω ηλικίας, τον σεξισµό και τις χονδροειδείς µορφές ρατσισµού και ταξικών διακρίσεων στα όρια της δικής µας ζωής. Βέβαια, χωρίς συµµετοχή σε µια κοινότητα ενδιαφερόντων, είναι απίθανο να αναπτυχθεί µια αξιόλογη κοινωνική θεωρία. Χωρίς προσωπικές αναλύσεις που προκύπτουν µε την µορφή της κοινωνικής θεωρίας για την ενσωµάτωση της ζωής µας µέσα στην κοινότητα οι αξιόλογες πράξεις πολλών ατόµων είναι πιθανόν να αποτελούν µεµονωµένες απόπειρες εξουδετέρωσης ή εκρίζωσης των ιεραρχικών σχέσεων. Χωρίς µια κοινωνική θεωρία που να επιδιώκει µε κάθε τίµηµα το προβάδισµα της ανθρώπινης εµπειρίας, κατευθύνοντάς την ταυτόχρονα, η τελευταία θα αρχίσει να χάνει την ανθρωπιά της και ίσως καταλήξει σε απερίσκεπτες προσπάθειες θεραπείας της κοινωνίας, µέσω της προγραµµατισµένης αυτοκαταστροφής. Οι αναλύσεις µας δεν πρέπει να ερµηνευθούν ως µια έρευνα για τον µεθοδολογικό και ιδεολογικό εκσυγχρονισµό της φιλελεύθερης εγκληµατολογίας. Το σύνθηµά µας δεν είναι µια «νέα εγκληµατολογία», ως ένα ιδιαίτερο σώµα γνώσεων που υπόσχεται ισότητα µέσα στα πλαίσια της µηχανοποίησης ή του κράτους. Η διαφωνία µας δεν έγκειται στο ότι η εγκληµατολογία είναι κακή, πρόχειρη, µεθοδολογικά ασυνάρτητη ή έργο τεχνικών, αλλά στο ότι υπάρχει εγκληµατολογία και στο ότι τα ζητήµατα τιµωρίας και συγχώρησης βρίσκονται έξω από τον έλεγχο αυτών που αγωνίζονται για να απαντήσουν σ αυτά τα ερωτήµατα µε την ίδια τους την ζωή. Το σύνθηµά µας, αν µη τι άλλο, είναι για έναν διαφορετικό κόσµο χωρίς εγκληµατολογία ή µια επιστήµη της τιµωρίας, έναν κόσµο στον οποίο οι ιεραρχικοί θεσµοί του κράτους και του καπιταλισµού θα έχουν καταλυθεί. Το σύνθηµά µας αφορά την αναζήτηση του νοήµατος της αγάπης και του κακού µέσα σ έναν κόσµο στον οποίο όλοι θα έχουν πρόσβαση στην ελευθερία. Η πιό πρόσφατη τάση της εγκληµατολογίας είναι να προσκολλάται στις εξουσιαστικές µαρξιστικές αρχές για να αποκτήσει νόηµα και να επιβιώσει (όπως έκαναν ιστορικά οι πολιτικές και οικονοµικές ελίτ), αλλά το µόνο που κατορθώνει η κίνηση αυτή είναι να υποδηλώσει την απεγνωσµένη προσπάθεια των εγκληµατολόγων να αποφύγουν τις επιλογές που πρέπει να γίνουν. ιότι στα πλαίσια αυτού του µαρξιστικού οράµατος, ούτε η ιεραρχία, ούτε η κυριαρχία, ούτε το κράτος, οδηγούνται σε µαρασµό σε µαρασµό οδηγείται η ίδια η συνειδητοποίηση της παρουσίας και της καταστροφικότητάς τους. Οι µαρξιστές χτυπούν ό,τι βλέπουν εµµέσως µόνο να διαταράσσει την ισορροπία του σύµπαντος. Εµείς προτείνουµε ένα όραµα του κόσµου στο οποίο το προβάδισµα δεν δίνεται στην συντριβή αλλά στην

20 22 διάλυση, στην αναζήτηση της εναρµόνισης των ρυθµών του ανθρώπινου µε εκείνους του φυσικού. Το µέσον είναι ο σκοπός. Ως επιστήµονες, καταλήγουµε να απαιτήσουµε «περισσότερο από το αθέατο δυναµικό της φύσης». 3 Με την φαντασία εκτινασσόµαστε στις γεµάτες θαλπωρή τροχιές της εµπειρίας της ανθρώπινης ψυχής. ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΛΟΓΙΑ Ο ΜΕΓΑΣ ΜΥΘΟΠΟΙΗΤΗΣ Σύµφωνα µε τις διαπιστώσεις µας, η αµερικανική εγκληµατολογία στις διάφορες φιλελεύθερες µορφές της, είναι ένας µείζων παράγων για την διατήρηση του καπιταλισµού και του κράτους. Η ιστορική της αποστολή είναι να συγκαλύπτει τις ενέργειες του κράτους και των κρατικών θεσµών, καθώς και την σχέση τους µε τους καπιταλιστικούς θεσµούς, και, επίσης, να καλλιεργεί την πίστη σ αυτούς τους θεσµούς, ούτως ώστε οι πολιτικές και οικονοµικές ανισότητες εγγενείς στις ιεραρχικές µορφές ζωής να παραµείνουν αναµφισβήτητες και καλυµµένες από µια δήθεν πραγµατικότητα. Με το να αποδέχονται τους ορισµούς του εγκλήµατος που δίνονται µέσα στα πλαίσια του νόµου και να εµµένουν στις νοµικές υποθέσεις σαν να είναι κάτι το ιερό, οι εγκληµατολόγοι ευθυγραµµίζονται µε την απόκρυψη και την διαστρέβλωση της πραγµατικότητας των κοινωνικών δεινών τα οποία προκαλούν τα άτοµα µε εξουσία. Ο κόσµος είναι γεµάτος συγκρούσεις, πόλεµο, δυστυχία, αδικία, έγκληµα, εκµετάλλευση, επιβεβληµένη φτώχεια, καταπίεση, νοµοθέτες, κυβερνήτες και κάθε είδους ανθρώπους που µας ταπεινώνουν. Συγκεκριµένα άτοµα θέτουν καθηµερινά σοβαρούς περιορισµούς στην ελευθερία µας, επειδή θέλουν να χρησιµοποιούν τον καθένα από µας ως όργανο της δικής τους «ελευθερίας». 4 Μας περιβάλλουν µε την γλώσσα, τις εκλεκτές ιδέες και τα νοήµατά τους. ιασφαλίζουν την εξουσία και απαγορεύουν την ελευθερία, το δικαίωµά µας να δρούµε αναζητώντας προσωπικό νόηµα στα πλαίσια µιας κοινότητας ενδιαφερόντων. Κατασκευάζουν ιεραρχίες και θεσµούς για να ελέγχουν, να διευθύνουν, αλλά και να διδάσκουν ιδέες που νοµιµοποιούν τις πράξεις και την ελευθερία τους να δηµιουργούν πειθήνια και χειραγωγούµενα από τους νόµους ανθρώπινα κτήνη. Μας διδάσκουν τις αξίες τους: την ατοµική ιδιοκτησία, την ιεραρχία, την εξουσία, τον εθνικισµό-ρατσισµό, τον ανταγωνισµό. Κάνουν να φαίνεται πως συµφέρον τού κάθε ατόµου είναι το να στηρίζει την πολιτική οικονοµία που µόνο τους ίδιους ωφελεί. Αφού

21 23 φθάσουµε να κατανοήσουµε αυτήν την πραγµατικότητα, πρέπει να εξετάσουµε πώς δηµιουργήθηκε και πώς συνεχίζεται. Ο καθένας µας επιθυµεί υγεία κι ευηµερία για τον εαυτό του και τους άλλους. Ο καθένας µας ελπίζει να ελαχιστοποιήσει τον φόβο, την αγωνία και την ανασφάλεια που βιώνει καθηµερινά. Σίγουρα κανείς από µας δεν θέλει να κυβερνιέται, να ελέγχεται και να γίνεται αντικείµενο εκµετάλλευσης από άλλους. Όλοι θέλουµε την ελευθερία, την αποτελεσµατικότητα της ελευθερίας. Παρ όλα αυτά, ενώ είµαστε ελεύθεροι και υπεύθυνοι για τις πράξεις µας, όλοι µας αντιµετωπίζουµε έναν κόσµο γεµάτο αντιστάσεις και περιορισµούς της ελευθερίας και τις πράξεών µας. 5 Αν όλοι αναζητάµε το ίδιο πράγµα στην ζωή και είµαστε κατά βάση ίδιοι, εξίσου ανθρώπινοι, τότε γιατί δεν το αναζητάµε µαζί, συλλογικά, και δεν ζούµε ως άτοµα που αλληλοεξυπηρετούνται και αλληλοβοηθούνται; Γιατί τόσοι πολλοί άνθρωποι εξαπατούν, ληστεύουν, κλέβουν, σκοτώνουν, ελέγχουν, εκµεταλλεύονται, κυβερνούν και ταπεινώνουν άλλους ανθρώπους; εν έχουµε όλοι ίσα δικαιώµατα στην ζωή, την υγεία και την ελευθερία; Είναι η ζωή, η υγεία, η ελευθερία, εµπορεύµατα που άλλοι µπορούν να ελέγχουν ανεξέλεγκτα για τους δικούς τους σκοπούς; Είναι ο έλεγχος, η διακυβέρνηση, η εκµετάλλευση, η ταπείνωση και ο φόνος, αποτελεσµατικά µέσα για την διασφάλιση της ελευθερίας τους είναι ηθικά αποδεκτά µέσασκοποί; Αν έτσι νοµίζετε, τότε πρέπει να θέλετε να είστε µια ύπαρξη που µονίµως καταπατά και καταπατιέται από τις άλλες, που βιάζει και βιάζεται, που υποτάσσει διαρκώς άλλες υπάρξεις στην σκέψη και στην θέλησή της και, µε την σειρά της, υποτάσσεται στην σκέψη και στην θέληση των άλλων. 6 Πρέπει να γίνετε ένα αντικείµενο σ ένα σύµπαν αντικειµένων που καταπατούνται για την ελευθερία άλλων. 7 Πρέπει να µπορείτε να βρίσκετε φιλία και παρηγοριά στην εκδίκηση της καταπάτησης και του βιασµού άλλων ανθρώπων, πάνω στους οποίους αξιώνετε εξουσία. Αν αποδέχεστε αυτήν την πραγµατικότητα, τότε εσείς και η κοινωνική σας τάξη πραγµάτων θα παραµείνετε «ένα αλλόκοτο συνονθύλευµα εξουσίας, κυριαρχίας, υποταγής, διαταγών και υπακοής, εξαναγκασµού και υποτέλειας, κυβερνώντων και κυβερνωµένων, βίας και επιβολής χίλιων-δυό µορφών». 8 Όλοι οι νόµοι, η εξουσία και οι θεσµοί του κράτους βασίζονται στην επιβολή, την βία και τον φόβο της τιµωρίας. Όπου κι αν κοιτάξετε στην κοινωνία µας, θα βρείτε την βία στις πιό εκλεπτυσµένες και στις πιό χονδροειδείς µορφές της. Στο σπίτι, στο σχολείο, στο γραφείο, στο εργοστάσιο ή στο χωράφι, υπάρχει η εξουσία που διευθύνει, που διατάζει, που επιβάλλει υπακοή. Σ αυτό το περιβάλλον

22 24 της επιβολής, της καταπάτησης, της βίας, της εξουσίας, της υπακοής, του καθήκοντος, του φόβου και της τιµωρίας, έχουµε µεγαλώσει όλοι. Τώρα ζούµε την κάθε µέρα µε τα δόντια µας σφιγµένα, την ψυχή µας διχασµένη. Έχουµε τόσο πολύ εµποτιστεί από το πνεύµα της βίας, ώστε σπάνια αναρωτιόµαστε αν η βία είναι κάτι σωστό ή λάθος από ηθική άποψη. Έτσι, οι περισσότεροι άνθρωποι, αποδεχό- µενοι την δικαστική και την εκτελεστική εξουσία, καθώς και το κράτος, απλώς ρωτούν αν η βία είναι νόµιµη, αν ο νόµος την επιτρέπει. 9 Η βία έχει µετατραπεί σε ηθική. Ως άνθρωποι, έχουµε τόσο πολύ αποµακρυνθεί από την συνείδηση, ώστε πολλοί δεν αµφισβητούν πλέον το δικαίωµα του κράτους να σκοτώνει, να κατάσχει, να φυλακίζει, να εισβάλλει στις προσωπικές µας επιλογές σε κάθε επίπεδο και βαθµό. Από την άλλη µεριά, αν ένα άτοµο διέπραττε τα ίδια αδικήµατα που το κράτος και οι εκπρόσωποί του διαπράττουν συνεχώς, θα στιγµατιζόταν σαν δολοφόνος, κλέφτης, αχρείος. Όµως, όσο η βία είναι «έννοµη» υπό την εµπνέουσα δέος ηγεµονία του κράτους γίνεται αποδεκτή και ο κόσµος υποτάσσεται αναντίρρητα σ αυτήν. Έτσι, στην πραγµατικότητα, αυτό που αποδοκιµάζεται δεν είναι η χρήση της βίας, αλλά τα άτοµα που χρησιµοποιούν την βία «παράνοµα». Η εξουσία, οι προσωπικές αξίες που δεν αµφισβητούν την εξουσία, και η ιεραρχία, διαστρεβλώνουν ή ακρωτηριάζουν κάθε αίσθηµα ηθικής δικαιοσύνης, κάθε ενδιαφέρον για το ηθικό περιεχό- µενο των πράξεων. Εάν δεν πιστεύετε ότι ο έλεγχος, η διακυβέρνηση, η διεύθυνση, η εκµετάλλευση, η ταπείνωση και ο φόνος, είναι αποτελεσµατικά µέσα για να διασφαλίσουµε τις ελευθερίες µας ηθικά αποδεκτοί σκοποί/µέσα τότε πρέπει να παραδεχθείτε ότι πρέπει να πάψετε να καταπιάνεστε µε τέτοιες δραστηριότητες, πρέπει να αντισταθείτε σ αυτές, πρέπει να αλλάξετε ριζικά τις αξίες σας και να αρχίσετε να αναζητάτε και να αναπτύσσετε µη ιεραρχικούς τρόπους ζωής, όπου αυτό είναι δυνατό. ιότι, µε το να υιοθετεί κανείς τέτοιες απόψεις, διαµαρτύρεται ενάντια στα συµφέροντα, τις ιδέες, τις απόψεις και την ύπαρξη ανθρώπων που έχουν εξουσία και είναι πρόθυµοι να καταστρέψουν άλλους ανθρώπους προκειµένου να θεραπεύσουν τις οδύνες του εθισµού στην εξουσία. Η υιοθέτηση ή η διεκδίκηση αυτών των απόψεων συναντά φυσικά αντίσταση. Αναπόφευκτα εκδηλώνονται τροµερές προσπάθειες ελέγχου, διεύθυνσης και νοµιµοποίησης, για να δαµάσουν την αντίσταση ενός ατόµου έτσι ώστε αυτό να ελέγχεται, να διοικείται, να γίνεται αντικείµενο εκµετάλλευσης και καταλήστευσης. Το να

23 25 εργάζεται κανείς µέσα στα πλαίσια των νεοκαπιταλιστικών θεσµών, να παράγει κεφάλαιο, να συντηρεί ένα συµβολικό σύστηµα που καταστρέφει την ζωή, σηµαίνει ότι απογυµνώνεται από την ανθρώπινη ιδιότητά του, όπως και από κάθε δυνατότητα σύναψης µιας ουσιαστικής σχέσης. Το να πιστεύει στην ατοµική ιδιοκτησία και στους µυθοποιητικούς θεσµούς της, σηµαίνει ότι ανέχεται να είναι η γη, οι φυσικοί της πόροι κι εµείς, υπό κατοχή και υπόδουλοι. Το να υπακούει στην εξουσία των γονέων, του παππά, του κράτους και των νόµων σηµαίνει ότι αρνείται τις δυνατότητες της προσωπικής εµπειρίας, την ελευθερία να είναι κανείς παρών στο σύµπαν. Το να επιτρέπει να διατηρείται η ιεραρχία, η εξουσία, η ατοµική ιδιοκτησία και ο ανταγωνισµός, σηµαίνει ότι εξασφαλίζει την συνέχεια της πάλης µεταξύ των ατόµων διαφορετικών φύλων, φυλών, ηλικιών, τάξεων, εθνών όλων µας. Ο ανταγωνισµός, ο αγώνας για καταστολή, γίνεται η ψυχή της ζωής, το προϊόν της, η τραγωδία της, η αθλιότητά της. Τα ολοκαυτώµατα των κρατικών αξιών προκαλούν αλλά και τα ίδια είναι κοινωνικά κακά, το µόνο δε που αποφέρουν, είναι η απογύµνωση από την ανθρώπινη ιδιότητα. Τα ολοκαυτώµατα αυτών των αξιών αρνούνται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, ενώ επιτρέπουν σε κάποιους να αποκτούν σηµαντικό έλεγχο πάνω στην ζωή άλλων ανθρώπων. Σε κάθε κρίσιµη στιγµή, το κράτος ιδιοποιείται την εξουσία να µιλά λογικά για τις εσωτερικές συγκρούσεις µας. Το κράτος έχει δοµήσει ένα δικό του δίκτυο θεσµών τέτοιο ώστε κάθε πένης να καταλήγει να ζητά την βοήθεια των κρατικών υπαλλήλων για κάθε σηµαντική απόφαση που αφορά την επιβίωσή του. Κάθε ενδεής είναι τόσο δέσµιος όσο και ο ανθρακωρύχος που είναι αναγκασµένος να προµηθεύεται ό,τι έχει σχέση µε την ζωή του ή γενικότερα µε την ανθρώπινη φύση, από το κατάστηµα της εταιρείας. Για να δώσουµε µια ζωντανή εικόνα εγκλωβισµένων υπάρξεων, αρκεί απλώς να αναφέρουµε τις πόλεις των εταιρειών Πούλµαν και Χόουµστεντ, καθώς και την εξαχρείωση και την απανθρωπιά του βαρώνου-ληστή τους. (Σ.τ.σ.: Το Πούλµαν [Σικάγο] και το Χόουµστεντ [Πίτσµπουργκ] ήταν πόλεις που ανήκαν σε εταιρείες που εκµεταλλεύονταν µετανάστες εργάτες. Οι εργάτες εργάζονταν ατέλειωτες ώρες έναντι πενιχρών ηµεροµισθίων που εξανεµίζονταν όταν πλήρωναν τα τρόφιµα από το κατάστηµα της εταιρείας και το νοίκι για τα σπίτια που κι αυτά ήταν ιδιοκτησία της εταιρείας. Ακόµη και οι παππάδες ανήκαν στην εταιρεία. Ένας τέτοιος κλειστός οικονοµικός κύκλος γέµισε µε χρήµα τις τσέπες των Πούλµαν και Μάρσαλ Φιλντ, των Φρικ και Άντριου Κάρνεγκυ. Αυτή η εκµετάλλευση οδήγησε στην

24 26 οργάνωση των εργατών και σε απεργίες, στους απαγχονισµούς του Χαίηµαρκετ και στον πόλεµο του Χόουµστεντ [Πίνκερτον ], καθώς και στην απόπειρα δολοφονίας του Φρικ από τον Μπέρκµαν.) Γι αυτό υποστηρίζουµε ότι αυτό που προκαλεί την µεγαλύτερη αθλιότητα στον κόσµο δεν είναι τα κοινωνικά κακά που τιµωρούνται από τον νόµο. Τα νόµιµα κακά είναι αυτά που έχουν γεµίσει την γη µε αθλιότητα, φτώχεια, διαµάχες, συγκρούσεις, σφαγές και καταστροφή, είναι αυτά τα ατιµώρητα εγκλήµατα που δικαιολογούνται και προστατεύονται από τον νόµο, το κράτος και τις κυρίαρχες ελίτ. 10 Ο πόλεµος η υγεία του κράτους είναι η αθλιότητα που δηµιουργείται πιό ξεκάθαρα απ όλες, αλλά και συγκαλύπτεται εξυπνότερα. Ο πόλεµος γίνεται για την προστασία των επενδύσεων των µονοπωλίων, τον έλεγχο των νέων αγορών και των φυσικών πόρων, την αποτροπή εγχώριων εσωτερικών συγκρούσεων, καθώς και την ενδυνάµωση του εθνικισµού, του συγκεντρωτισµού και της νοµιµότητας του κράτους. Για κρατικούς λόγους, µέσω της τεχνολογίας των κρατικών δορυφόρων, των τηλεκατευθυνόµενων βοµβαρδιστικών και των ηλεκτρονικών συσκευών που βασίζονται στο πάτηµα ενός κουµπιού, οι άνθρωποι µετατρέπονται σε πλεονάζοντα εµπορεύµατα, σε πολεµιστές και θύµατα θύµατα των αξιών και των συµφερόντων, της εξουσίας και της ιδιοκτησίας. Συνδεδεµένη από κάθε άποψη µε το κράτος, η εγκληµατολογία χρησιµεύει ως επίσηµος προπαγανδιστής, ως επίσηµος τσαρλατάνος στις ταχυδακτυλουργίες του φιλελεύθερου κράτους. Οι εγκληµατολόγοι χρησιµεύουν στο να νοµιµοποιούν τους θανάσιµους χειρισµούς του κράτους πρόνοιας αλλά και πολέµου, ενώ µε το να ελέγχουν την σκέψη, χρησιµεύουν στο να τους χαρακτηρίζουν καλούς. Με την εµµονή τους στην επιστηµονική ουδετερότητα, σαν να είναι άσπιλοι προφητικοί δικαστές, οι εγκληµατολόγοι συγκαλύπτουν την σκληρή πραγµατικότητα της σχέσης µεταξύ του «καλοκάγαθου» κράτουςπρόνοιας και του µοχθηρού κράτους-πολέµου. Με το να τονίζουν υπερβολικά τις πράξεις φιλανθρωπίας που είναι «ο άρτος και τα θεά- µατα» του κράτους-πρόνοιας, καθώς και την ανάγκη εξανθρωπισµού των τεχνικών ελέγχου και των διευθυντικών στρατηγηµάτων, παραβλέπουν και θεωρούν άσχετες τις πολεµικές δραστηριότητες και τις καταστροφές που οφείλονται στην γραφειοκρατία και στην ανάδειξη Σ.τ.µ. Πρακτορείο ιδιωτικών ντετέκτιβ οι οποίοι χρησιµοποιήθηκαν σαν µπράβοι των βιοµηχάνων για την καταστολή των εργατικών κινητοποιήσεων, φθάνοντας συχνά µέχρι την δολοφονία ηγετικών στελεχών των εργατών.

25 27 του θανάτου σε εθνικό σκοπό. Μόλις πρόσφατα κατορθώσαµε να αναγνωρίσουµε τον µεταβιοµηχανικό απολυταρχικό χαρακτήρα της Αµερικής σε όλη την πανουργία και περιπλοκότητά του, δηλαδή τον χαρακτήρα ενός φιλικού φασισµού. (Σ.τ.σ.: Το «µεταβιοµηχανικός» αναφέρεται στις εξής αλλαγές: από την παραγωγή αγαθών στην παροχή υπηρεσιών, από τις µεγάλες οργανώσεις στα µακροσυστή- µατα, από την υπαλληλική εργασία στον εκτεταµένο επαγγελµατισµό, και από την µητρόπολη στην τερατούπολη. Ο απολυταρχικός χαρακτήρας της αποδεικνύεται από το ότι µας κυβερνά ένα απρόσωπο και, σε µεγάλο βαθµό, διάχυτο σύµπλεγµα στρατιωτικοκοινωνικο-πολιτικο-βιοµηχανικο-επικοινωνιακο-αστυνοµικών γραφειοκρατιών, οι οποίες βασίζονται σε µια τεχνοκρατική ιδεολογία, σε µια κουλτούρα αλλοτρίωσης, σε πολλών ειδών αποδιοποµπαίους τράγους και [όπως θα αναλύσουµε παρακάτω] σε ανταγωνιστικά µεταξύ τους δίκτυα ελέγχου. [Βλ. Μπέρτραµ Γκρος: «Ο Φιλικός Φασισµός: ένα πρότυπο για την Αµερική», σελ , στο Criminal Justice in America [Ποινική ικαιοσύνη στην Αµερική], Ρίτσαρντ Κουΐνυ (εκδ.), εκδόσεις Little Brown, Βοστώνη, Μασαχουσέτη 1974.]) Αν υφίσταται κάποια διάσταση µεταξύ αυτού που υπάρχει και αυτού που θα µπορούσε να υπάρχει, αν µέσα από µια κοσµική αντίληψη θα µπορούσε να βρεθεί κάποιο νόηµα, η φιλελεύθερη εγκλη- µατολογία έχει ανακαλύψει πολλές µορφές ελέγχου και αποτροπής για να επιλύσει υπέρ του κράτους και των εταιρειακών ελίτ τις εντάσεις, η κυριότερη των οποίων είναι η µυθοποίηση. Οι εγκληµατολόγοι κάλυψαν το κράτος µε τον µανδύα ενός µοναδικού «ευεργετικού µύθου», όµως, ταυτόχρονα, οι ίδιοι, γεµάτοι θεϊκή οργή αποφάνθηκαν ότι τα άτοµα δεν έχουν δικαίωµα σε προσωπικούς µύθους και ουσιαστικές µορφές προσωπικής αυθεντίας. Απέχοντας πολύ από το να είναι οι ίδιοι, όπως αυτοαποκλήθηκαν, «αξιακά ουδέτεροι», οι εγκληµατολόγοι, µε το να εµµένουν στην καλοκάγαθη φύση του υφιστάµενου πολιτικο-οικονοµικού καθεστώτος σχετικά µε κάθε ανθρώπινη σχέση, παρέσυραν τους ανθρώπους στα κλουβιά του µύθου. Αυτά είναι στην πραγµατικότητα τα δεδοµένα στα πλαίσια του ορθολογισµού της ιδεολογίας της επιστήµης, πράγµατα που πρέπει να γίνουν αξιωµατικά αποδεκτά. Μετά, µε το να επισύρουν την προσοχή µας σε «άµεσα» και «πρακτικά» κοινωνικά προβλήµατα που απορροφούν τις άµεσες σκέψεις και δραστηριότητές µας, όχι µόνο νοµιµοποιούν την παρουσία τους, αλλά και αποσπούν την προσοχή µας από το σοβαρότερο είδος εγκληµάτων, από τα κοινωνικά κακά αυτά του κράτους και της γιγάντιας στρατιωτικής µηχανής

26 28 του. Η αντίληψη που έχουν για τον εαυτό τους είναι οπωσδήποτε άµεσα συνυφασµένη µε τον επικείµενο κίνδυνο της εξαφάνισης του είδους. Φαίνεται ότι πλησιάζουµε ταχύτατα την καταστροφή. Έχουµε υποπέσει σε ένα περίεργο είδος σχέσης αγάπης-µίσους προς την αµερικανική γιγαντοµηχανή και το πλήθος των κοινωνικών θεσµών της, παρά το γεγονός ότι συνεχίζουν να υποβιβάζουν τον άνθρωπο και την ανθρώπινη συνείδηση σε υποτυπώδεις µορφές µονοδιάστατης ροµποτοπάθειας. Αυτό συνεπάγεται την αυξανόµενη απανθρωποποίηση των ανθρώπων, σε σηµείο να µετατρέπονται σε ζωντανούς-νεκρούς. Εγκλωβισµένοι σε ρόλους, οι ροµποτοπαθείς δεν διαθέτουν παρά ελάχιστη ή καθόλου ευσπλαχνία, συµπάθεια ή κατανόηση για τους άλλους. [Οι ροµποτοπαθείς είναι αποµιµήσεις ανθρώπων που µοιάζουν µε µηχανές η υπαρξιακή τους κατάσταση είναι µη ανθρώπινη. Οι ροµποτοπαθείς έχουν περιορισµένη δυνατότητα να είναι αυθόρµητοι, δηµιουργικοί, να αλλάζουν κατεύθυνση, να µεταβάλλουν την συµπεριφορά τους ανάλογα µε την αλλαγή των συνθηκών δεν χρησιµοποιούν τις ανθρώπινες ικανότητές τους. Όπου η ροµποτοπάθεια λαµβάνει διαστάσεις επιδηµίας, οι άνθρωποι κατά κανόνα εκτελούν µη ανθρώπινες, απανθρωποποιητικές πράξεις. Αποτελούν µέρος της πλαστικής κοινωνικής µηχανής η οποία απαιτεί περιορισµένη ανθρώπινη ευσπλαχνία και διαιωνίζει τον θάνατο (βλ. Λιούϊς Γιαµπλόνσκυ, Robopaths: People as Machines [Ροµποτοπαθείς: Οι άνθρωποι ως Μηχανές], εκδ. Penguin, Βαλτιµόρη, Μαίρυλαντ 1972).] Οι Αµερικανοί είναι τόσο βαθιά βυθισµένοι στην τελετουργία του θανάτου και παράλληλα τόσο αποµακρυσµένοι από τα σηµάδια του, ώστε ελάχιστους πλέον εκπλήσσει αυτή η διαστρεβλωµένη εκδοχή των ανθρώπινων ιδιοτήτων και της ανθρώπινης συνείδησης. Η συγκατάθεση στις διάφορες µορφές καταστροφής έχει γίνει ροµποτοπαθής αντίδραση. εν υπάρχει πλέον διαφορά µεταξύ ανθρώπινου και συµβολικού. Τα πάντα θυσιάζονται στον βωµό του συµβολικού. Τα σύµβολα µάς έχουν υπνωτίσει σε τέτοιο βαθµό, ώστε ακόµη και τα κινήµατα για την ελευθερία δεν απορρίπτουν το πέπλο του συµβολικού. Οι νέοι εγκληµατολόγοι, η νέα τάξη των προφητών, ζουν, ενεργούν και µιλούν σε σχεδόν καθαρά συµβολικά πλαίσια, λες και το παρόν δεν είναι µια πραγµατικότητα που πρέπει να αναγνωρισθεί. Καθώς το κράτος και οι καπιταλιστικές ελίτ συνεχίζουν να βιάζουν τους φτωχούς, τα παιδιά, τις γυναίκες, τους ηλικιωµένους, τους έγχρωµους, τους µυηµένους, αυτούς που πιστεύουν στην ζωή, η Αµερική αναλώνει όλη την συλλογική ενεργητικότητα που µπορεί να