Przemyslaw Charzynski

The pivotal role of soil as a resource is not fully appreciated by the general public. Improving education in soil science represents a challenge in a world where soil resources are under serious threat. Today’s high school students, the world’s future landowners, agriculturalists, and decision makers, have the potential to change society’s apathy towards soils issues. This research aimed to compare the level of soil education in high and/or secondary schools in forty-three countries worldwide, together comprising 62% of the world’s population. Comparisons were made between soil science content discussed in educationally appropriate textbooks via a newly proposed soil information coefficient (SIC). Interviews with teachers were undertaken to better understand how soil science education is implemented in the classroom. Statistical analyses were investigated using clustering. Results showed that gaps in soil science education were most commonly observed in countries where soil science is a non-compulsory or optional subject. Soil science concepts are predominantly a part of geography or environmental science curricula. Consequently, considerable variability in soil science education systems among investigated countries exists. Soil information coefficient‘s outcomes demonstrated that a methodological approach combining textbooks and the use of modern digitally based strategies in the educational process significantly improved soil education performances. Overall, soil science education is under-represented in schools worldwide. Dynamic new approaches are needed to improve pivotal issues such as: i) promoting collaborations and agreements between high school and universities; ii) encouraging workshops and practical exercises such as field activities; and, iii) implementing technology tools. This, in turn, will prepare the next generation to contribute meaningfully towards solving present and future soil problems.

The pivotal role of soil as a resource is not fully appreciated by the general public. Improving education in soil
science represents a challenge in a world where soil resources are under serious threat. Today’s high school
students, the world’s future landowners, agriculturalists, and decision makers, have the potential to change
society’s apathy towards soils issues. This research aimed to compare the level of soil education in high and/or
secondary schools in forty-three countries worldwide, together comprising 62% of the world’s population.
Comparisons were made between soil science content discussed in educationally appropriate textbooks via a
newly proposed soil information coefficient (SIC). Interviews with teachers were undertaken to better understand
how soil science education is implemented in the classroom. Statistical analyses were investigated using clustering.
Results showed that gaps in soil science education were most commonly observed in countries where soil
science is a non-compulsory or optional subject. Soil science concepts are predominantly a part of geography or
environmental science curricula. Consequently, considerable variability in soil science education systems among
investigated countries exists. Soil information coefficient‘s outcomes demonstrated that a methodological
approach combining textbooks and the use of modern digitally based strategies in the educational process
significantly improved soil education performances. Overall, soil science education is under-represented in
schools worldwide. Dynamic new approaches are needed to improve pivotal issues such as: i) promoting collaborations
and agreements between high school and universities; ii) encouraging workshops and practical exercises
such as field activities; and, iii) implementing technology tools. This, in turn, will prepare the next
generation to contribute meaningfully towards solving present and future soil problems.

Soil investigation may be carried out on various levels of knowledge, research capacity and proficiency. Scientists commonly apply advanced methodology for soil resources inventory, including the professional terminology for landscape and soil description, data acquisition and processing, soil classification and mapping, soil and land evaluation. By default, an internationally accepted system should be recommended. An implementation of such methodology is also recommended in more advanced courses of soil science studies on bachelor and master study levels. However, the long-term teaching experience reveals difficulties connected mainly with complicated terminology and excessive number of characteristics obligatory to know, and justifies some simplification of the language, rules and structure at the introductory stage of teaching. This was the base and rationale for the preparation of simplified Guidelines for Soil Description and Classification: Central and Eastern European Students’ Version.
This book is divided into three parts. The first one – Site and soil description - follows the layout and content of professional edition of Guidelines for Soil Description, 4th ed., published by FAO (2006), simplified for educational purposes. The order of description has been modified to correspond to the layout of an original Soil description sheet. The second part - Soil classification - is a simplified WRB classification (based on a 2014/2015 edition) limited to reference soil groups known from Central Europe. The third part is an Illustrated explanatory guide that includes: i) examples of typical soil profiles for all Central European Reference Soil Groups; ii) morphological features important for soil description and identification in the field; iii) soil- landscape relationships. The photos have been enriched with graphical tips helpful at the recognizing of important soil features.
The textbook was developed in the framework of EU Erasmus+ FACES project (Freely Accessible Central European Soil) aiming to facilitate the knowledge and implementation of an international rules of soil characterization adopted by the FAO. It will be used to unify the presentation of soil data collected in the partner countries. The interpretation of soil data fully based on the international soil classification WRB (World Reference Base for Soil Resources 2015) as WRB was endorsed by the International Union of Soil Sciences (IUSS) and accepted by the European Commission as an official system for the European Union. Therefore, this guideline might be a starting point for preparation of basic teaching materials to spread the knowledge on an internationally recommended rules and terminology for soil description and classification. However, this guideline is designed as teaching tool for students in Central and Eastern European countries and therefore it may not be applicable worldwide. Moreover, it is suited for the “first step” training, and it is not substituting any professional original classification.
Authors of this guidebook assume that the users are familiar with the basic knowledge in soil science. Therefore, the guidelines do not contain explanations related to basic soil forming factors, soil forming processes and basic physico-chemical features.

The course is dedicated for environment and geo- oriented study programmes e.g. environmental protection, geography, agriculture, forestry and on both, 1st or 2nd study levels (depending on the programme concept and educational solutions at particular higher education institution). It consists asa set of lectures, tutorials and fieldwork (together 45 teaching hours, 4 ECTS credits). Among the most important didactical tools suggested in the curriculum are FACES-derived database and Soil Sequences Atlases, since there is no other published course books based on WRB 2014 version. Participation in the proposed course leads to the following learning outcomes: knowledge: a) to know the rationale, concept, structure and nomenclature of FAO-WRB system; b) to know criteria of soil units distinguishing. skills: c) to enable students to characterise and classify soils in the field using WRB system; d) to enable students to apply the laboratory analysis in the soil classification according to WRB manual e) to compare the national soil classification systems with WRB classification, f) to work out the correlation between particular taxonomies and WRB; social competencies: a) to understand the necessity of self-study, b) to understand the need of integration of soil classification systems on European level. Curriculum/Syllabus was elaborate by FACES project consortium (https://sites.google.com/site/centraleuropesoils/) and supported by Erasmus+ programme of European Union.

Pielgrzymowanie do miejsc świętych od zawsze stanowiło istotny element w różnych religiach świata – wyznawcy chrześcijaństwa, islamu, hinduizmu i buddyzmu corocznie pielgrzymują do najważniejszych miejsc kultu swojej wiary. Podróż taka jest wyrazem tęsknoty za wartościami duchowymi, manifestacją przynależności do wspólnoty religijnej, potrzebą przemiany moralnej i pragnieniem obcowania z sacrum. Celem pielgrzymki jest zatem modlitwa, spełnienie określonych rytuałów, wiara w siły nadprzyrodzone, a także poszukiwanie pokoju, radości, miłości i nadziei. Podróży tej towarzyszy głębokie przeżywanie i kontemplowanie, chęć dotknięcia świętości, spotkania z Bogiem, spotkania innego człowieka czy też siebie samego. Ośrodki kultu religijnego, zarówno te o znaczeniu światowym jak i lokalnym, rozwijały się przez wieki, otaczały szczególną troską sferę sacrum, ale i pątników. Wokół strefy sacrum budowano domy pielgrzyma, przybywały miejsca gościnne, rozwijano infrastrukturę służącą obsłudze pielgrzymów – przestrzeń ta z biegiem lat się rozrastała, wypełniała i komercjalizowała.
Ruch pielgrzymkowy stanowi istotę turystyki religijnej, ale jak wykazują badania, bardzo duże znaczenie ma również turystyka religijna – poznawcza. Turystyka religijna jako całość stanowi część ruchu turystycznego, a więc cechuje ją dobrowolność i czasowość „bycia w drodze”. W przypadku ruchu pątniczego najważniejsza dla pielgrzymującego jest sfera sacrum, natomiast w przypadku turystyki religijnej – poznawczej równie ważne są obiekty sakralne, ich wartości historyczne, artystyczne i symboliczne. Pielgrzymi i turyści wybierają przeróżne kierunki swoich podróży, różne sposoby podróżowania, towarzyszą im różne motywy, które bywają bardzo osobiste i mocno zindywidualizowane. Motyw religijny jest więc uznawany w podróżach do miejsc świętych za najstarszy, jednak z czasem istotne stały się także elementy poznawcze, przyjemność samego wędrowania i zaspokajanie ciekawości. W ten sposób w pielgrzymowaniu pojawiły się cele komercyjne, co obecnie często wywołuje sprzeciw w kręgach kościelnych. Warto jednak podkreślić, że przestrzeń turystyki religijnej należy do najbardziej rozwiniętych przestrzeni turystycznych na świecie, a sama turystyka religijna jest „osią” szeroko pojętej turystyki kulturowej. Ośrodki pielgrzymkowe i centra religijne kształtują bowiem współczesny krajobraz kulturowy regionów. Ich rozwój przekłada się na zwiększenie ruchu turystycznego, ponieważ zaczynają stanowić istotną atrakcję turystyczną. Tym samym dochodzi do łączenia strefy sacrum ze strefą profanum, a pielgrzymowanie przyjmuje dwojaki charakter – z jednej strony jest aktem stricte religijnym, z drugiej – wędrówką o charakterze religijno-poznawczym. W ten sposób peregrynacje stają się zjawiskiem turystycznym, jednak nadal nadrzędnym ich celem jest motyw duchowy, a inne rodzaje aktywności (np. zwiedzanie) oraz korzystanie z dostępnej w danym miejscu infrastruktury turystycznej stanowią jedynie element dodatkowy podróży do miejsc świętych.
Istotnym aspektem turystyki religijnej jest dziedzictwo kulturowe miejsc świętych, stanowiące fundament odbywanych do nich podróży ze względu na swoją wartość historyczną czy architektoniczną. Zróżnicowanie dziedzictwa jest w tym przypadku bardzo duże – od wielkich centrów religijnych, takich jak: Rzym, Jerozolima, Santiago de Compostela, Lourdes, Fatima czy Częstochowa, po niewielkie ośrodki sakralne i tak zwaną małą architekturę, stanowiącą nierozerwalny element krajobrazu kulturowego wielu regionów (przydrożne kapliczki, figury i krzyże oraz wiejskie cmentarze). Obiekty te są wyrazem religijności mieszkańców, niemymi świadkami historii regionu. Opierając się na lokalnym dziedzictwie religijnym i wielowiekowych tradycjach, miejsca te wykształciły swoje własne przestrzenie sakralne, będąc jednocześnie nierozerwalnie związanymi z tożsamością mieszkańców oraz odrębnością etnograficzną i historyczną regionów. To właśnie walory obiektów sakralnych stanowią często istotę turystyki kulturowej, której podstawą jest kontakt z materialnym i niematerialnym dziedzictwem danego regionu. Ich wartości religijne, architektoniczne, zbiory sztuki oraz wielowiekowa historia przyczyniają się do rozwoju ruchu turystycznego.
Do rąk czytelników oddajemy kolejną już publikację z serii „Kultura i Turystyka,” tym razem pod tytułem Sacrum i profanum. Jest w niej mowa o sferze świętości, w której koncentrują się wierzenia, obrzędy i praktyki religijne oraz o przeciwstawnej do niej sferze świeckości, gdzie odbywają się wszystkie inne wydarzenia związane z funkcjonowaniem sacrum. Teoretycznie sfery te można oddzielić od siebie, ale one najczęściej się przenikają. Potwierdzają to prezentowane opracowania, w których wszystkie wspomniane powyżej aspekty pielgrzymowania znajdują swoje odzwierciedlenie. Poruszone zostały w nich zarówno zagadnienia związane z pielgrzymowaniem do miejsc świętych, jak i zjawiska odnoszące się do rozwoju turystyki religijnej na świecie, w tym dotyczące kształtowania się współczesnej przestrzeni turystyki religijnej. Duża grupa prac poświęcona jest dziedzictwu sakralnemu. Interesujące są w tym przypadku także studia nad dziedzictwem związanym z kulturą ludową. Autorzy reprezentujący różne dziedziny nauki poruszyli w swoich opracowaniach zarówno kwestie globalne, jak i odnoszące się do zagadnień, miejsc i produktów lokalnych. Zamieszczone w tomie prace mogą więc w bardzo różnym zakresie zaspokoić zainteresowania czytelników. Mamy nadzieję, że zapoznanie się z nimi w znacznym stopniu przyczyni się do zgłębienia wiedzy dotyczącej pielgrzymowania i turystyki religijnej, a także pozwoli czytelnikowi zdefiniować aktualne we współczesnym świecie zjawiska przemian zachodzących w przestrzeni geograficznej w aspekcie ich rozwoju.
Życzymy satysfakcjonującej lektury,
Redakcja