Strijden ­tegen het pedohandboek

(op de foto: Marcel Jeninga met zijn dochtertje)

Het even bizarre als walgelijke document dat op het dark web circuleert is in Nederland niet verboden, en ziet een pedoseksuele relatie als iets moois: ‘Veel succes samen, en geniet ervan!’

In 2009 wordt het 2-jarige dochtertje van Marcel en Priscilla Jeninga uit Enschede misbruikt door buurman Geert B., die in 1991 zijn buurmeisje Semiha Metin (8) had misbruikt en vermoord. Tijdens het proces blijkt dat B. tips heeft gekregen hoe je het best een kind kunt misbruiken, en dat hij die heeft toegepast op het dochtertje van de familie Jeninga. Sindsdien maakt vader Marcel zich sterk voor slachtoffers van kindermisbruik. Vooral het feit dat minister Grapperhaus het schokkende handboek voor pedofielen niet wil verbieden, zit hem dwars.

Een korte bloemlezing uit het vele honderden pagina’s tellende pedohandboek, dat op het dark web te vinden is.

‘Om de fietsband leeg te laten lopen, draai je eerst het zwarte dopje eraf.’

Een goede manier om met een kind in contact te komen is hulp aanbieden bij pech. Maar dan moet er wel pech zijn.

‘Heb je strenge ouders? Wat is je favoriete dier? Wat is de slechtste film die je hebt gezien?’

Een greep uit de top-25 van vragen die je kunt stellen om met een kind in contact te komen.

‘In paragraaf twee van het hoofdstuk over penetratie beginnen we met het trainen van het kind. Eerst leer je hoe je de vagina en het rectum kunt oprekken.’

Het handboek geeft specifieke tips voor vagina’s van meisjes vanaf 1 jaar en ouder.

‘Het is van het grootste belang dat je weet hoe ver je iets in het rectum van een kind kunt doen zonder het pijn te doen of schade aan te richten.’

Er wordt een richtlijn gedeeld die bepaalt wat de omvang mag zijn van een object dat in de anus van het kind (leeftijd: 1-15 jaar) zou passen.

‘Als het kind oud genoeg is, kan het jou of aftrekken of pijpen als het daar zin in heeft. Dit maakt de training spannend en speciaal voor jullie beiden. Veel succes samen, en geniet ervan!’

Het handboek gaat er opvallend genoeg vanuit dat ‘de training’ een prettige ervaring voor beide partijen zou moeten zijn.

Het bezitten en distribueren van het boek is niet strafbaar. ‘Volgens minister Grapperhaus van Justitie hebben juristen op zijn departement ernaar gekeken, maar zien ze er geen strafbaar materiaal in en kan hij het niet verbieden. Daar ben ik het niet mee eens,’ zegt Marcel Jeninga, vader van het door Geert B. misbruikte meisje. ‘Er is sowieso weer een toename van activiteiten van pedofielen. Ook de verboden vereniging van Martijn steekt op allerlei manieren weer de kop op.’

Ontuchtoma

Voor de familie Jeninga begon de nachtmerrie toen Marcel argwaan kreeg jegens buurman Geert B., met wie hij destijds goed bevriend was en die geregeld even kwam buurten. Vader Marcel: ‘Op een gegeven moment ontdekte ik dat hij snoep in zijn broekzak had en dat zij dat eruit mocht halen. Ik heb hem daarop aangesproken. Hij begon te lachen en is er vandoor gegaan. Daarna wilde ik geen contact meer met hem. Priscilla en ik werkten allebei, mijn moeder paste vaak op. Ik heb tegen mijn moeder gezegd dat ze Geert niet mocht binnenlaten als er niet een van ons thuis was. Dat heeft ze toch gedaan. Zodoende was Geert in de gelegenheid ons dochtertje langdurig te misbruiken en pornofoto’s van haar te maken. De kans is groot dat die nog steeds ergens op internet rondzwerven.’

Op een van de foto’s waren B’s handen te zien tijdens het vastbinden van het meisje. Daaruit trok de politie de conclusie dat er een derde persoon bij betrokken moet zijn geweest, die de foto zou hebben gemaakt. Volgens B. zou dat de oma, Inge O., zijn geweest. Ze werd door de recherche ondervraagd, waarna ze uit protest 113 dagen in hongerstaking ging. Uiteindelijk bleef er van de aanklacht niets over en werd ze vrijgesproken, maar haar leven was gebroken. Door de publiciteit – in lokale media werd ze ‘ontuchtoma’ genoemd – dachten mensen toch dat zij er wel iets mee te maken heeft gehad, en vooral het feit dat haar eigen zoon haar niet geloofde, richtte onherstelbare schade aan.

‘De politie heeft voordat onze dochter werd misbruikt een computer van Geert B. in beslag genomen,’ zegt Marcel Jeninga. ‘Daar hebben ze niet goed naar gekeken. Als ze toen hadden gezien dat er kinderporno op stond, hadden ze zijn dna mogen afnemen. Dan was er toen al een match geweest met de moord op Semiha, en was dat met onze dochter in elk geval niet gebeurd.’

Bebloed onderbroekje

Ook in hun eigen zaak ging het mis. Marcel Jeninga: ‘We waren inmiddels verhuisd. De politie stripte het huis van Geert B. – ze hebben het drie keer nagekeken, met metaaldetectors, op zoek naar de harde schijf. Een tijd later was mijn vrouw boodschappen aan het doen en kwam ze een oude buurvrouw tegen. Die vertelde dat de nieuwe huurders van het huis van B. (die destijds in hechtenis zat, red.) in de meterkast een bebloed onderbroekje hadden gevonden. De buren hadden gezegd dat ze die in een boterhamzakje moesten doen en naar het politiebureau moesten brengen. Geert B. had jaren geleden kort samengewoond met een Braziliaanse en haar peutertje. De vrouw is halsoverkop teruggekeerd naar Brazilië. De wijkagent die het onderbroekje naar het bureau bracht, legde de vondst niet voor aan het team dat onderzoek naar B. deed. Het onderbroekje is vernietigd zonder te zijn onderzocht. De politie gaf later toe dat dit fout was.’

Yme Drost is letselschadespecialist, hij staat de familie Jeninga juridisch bij. In juni dit jaar deed hij namens hun stichting Strijd tegen Misbruik aangifte tegen oud-bestuurders van de in 2014 verboden vereniging Martijn: Marthijn Uittenbogaard, Norbert de Jonge en Ad van den Berg. Mede dankzij de jurist bestaat de pedofielenvereniging niet meer. Namens de stichting probeert hij nu het pedohandboek te laten verbieden.

In het proces tegen Geert B. trad ik destijds namens de ouders op,’ zegt Drost. ‘Er was toen een zitting bij de rechtbank in Zwolle, waarbij de officier van justitie zei dat de dader tips had gekregen van de vereniging Martijn. Ik heb toen een brief geschreven naar het parket, dat het actie moest ondernemen om die vereniging te verbieden. In eerste instantie wilden ze er niet aan, maar onder druk van de publiciteit is het uiteindelijk toch gelukt.’ De Hoge Raad heeft de pedofielenvereniging in april 2014 verboden en ontbonden.

Volgens Drost is in elk geval één van de oude bestuurders weer actief op websites waarop pedofilie aangemoedigd wordt. Ook Marcel Jeninga vermoedt dat de mensen die achter Martijn zaten nog steeds actief zijn. ‘Justitie zou hen na het verbod in de gaten houden, maar dat gebeurt niet. Ik denk dat zij meer weten van het handboek, en ook van het anonieme Twitter-account van het Kinderbevrijdingsfront.’

Volgens minister Grapperhaus staat er geen strafbaar materiaal in het handboek en kan hij het niet verbieden

#Pedopride

Afgelopen juni deed Drost dus opnieuw aangifte tegen de mensen achter wat voorheen vereniging Martijn was. ‘Meerdere websites zijn onderling verbonden. Zo is de website marthijn. nl gemaakt door Norbert de Jonge. Er staan links naar YouTube en Twitter, maar ook naar brongersma. info en de Partij voor Naastenliefde en Diversiteit.’ Edward Brongersma is de voormalige Pvda-senator die in de jaren 70 openlijk pedofilie propageerde. Op die site staat van alles over Mark Lucius, de man achter het Kinderbevrijdingsfront die tijdens de laatste Pride Amsterdam onder de noemer #Pedopride folders uitdeelde om aandacht voor de rechten van pedofielen te vragen. Hij werd daarbij tegengehouden door de politie. Drost: ‘Een paar maanden eerder deed hij dat ook tijdens een manifestatie in Rotterdam, toen kraaide er geen haan naar.

Lucius kwam ook in het nieuws door zijn klacht bij de Mensenrechtenorganisatie Utrecht dat pedofielen niet worden genoemd in het LHBT-rijtje, en dat hij op de Pride als pedofiel niet welkom was. Die klacht is begin oktober 2019 behandeld. Drost: ‘Het gaat om een hechte groep mensen, die denken dat kinderen gebaat zijn bij seksuele intimiteit met volwassenen en dat uitdragen via websites.

Het initiatief voor de aangifte tegen het trio achter Martijn kwam van Marcel Jeninga. ‘Ik had de Duitse website krumme 13. org ontdekt. Die lijkt veel op die van vereniging Martijn, en er staan links naar het pedomagazine Koinos en de Stichting Amikejo. Die willen “de schoonheid van jongens vanaf het begin van hun puberteit vastleggen” en zichtbaar maken welke mogelijkheden er zijn voor jongens om zich te ontplooien en hoe ze daarin belemmerd worden door maatschappelijke omstandigheden. Er lopen rechtstreekse lijnen van Krumme naar Amikejo.’

Drost: ‘Je komt op de website van Koinos ook de naam van Marthijn Uittenbogaard weer tegen.’ Uittenbogaard zegt desgevraagd dat hij niet bij het blad betrokken is, maar dat ze alleen een artikel van hem en A.H.J. Dautzenberg hebben gepubliceerd dat eerder in de Volkskrant is verschenen. Dautzenberg is een schrijver die in 2011 lid werd van vereniging Martijn, uit protest tegen wat hij noemt ‘de heksenjacht tegen pedofielen’. Hij ondersteunt het gedachtegoed van de vereniging niet en verwerpt het uitoefenen van pedofiele handelingen, maar vindt dat mensen met pedofiele gevoelens hierover moeten mogen fantaseren en praten zonder te worden bedreigd of vervolgd. In 2013 vertegenwoordigde hij vereniging Martijn in de rechtszaal.

Een fantast

‘Wat mij frustreert is dat Geert B. heeft verklaard dat hij lange tijd lid is geweest van de pedovereniging en dat hij tips heeft gekregen hoe hij in contact kan komen met meisjes,’ vertelt Marcel Jeninga. ‘Hij heeft van hen voorlichting gehad. Het lijkt of iedereen dat vergeten is. Het gaat allemaal gewoon door...’

Uittenbogaard, voormalig voorzitter van Martijn, noemt Geert B. ‘een fantast’ die bovendien ‘nooit lid is geweest’ van de vereniging. Pedofilie aanmoedigen kan volgens hem niet, want het is een seksuele voorkeur die je wel of niet hebt. ‘Pedoseksuele contacten worden pertinent niet aangemoedigd door Ad van den Berg, Norbert de Jonge of door mij.’

Met het handboek voor pedofielen hebben ze niets te maken, zegt Uittenbogaard, met het Kinderbevrijdingsfront evenmin. ‘Het staat me tegen dat journalisten pedofilie altijd negatief benaderen, terwijl het op zich een positief iets is. De meeste mannen vallen op pubers.’ 

Een acuut gevaar voor kleine meisjes

Geert B. (59) uit Glanerbrug is in mei 2010 door de rechtbank in Zwolle veroordeeld tot twaalf jaar cel en tbs voor doodslag op zijn 8-jarige buurmeisje Semiha Metin, ontucht met minderjarigen, het vervaardigen en bezitten van kinderporno en het seksueel misbruiken van een meisje van tien uit Lonneker en van zijn 2-jarige buurmeisje – het dochtertje van Marcel en Priscilla Jeninga, waarvan hij dertien pornofoto’s op zijn computer had staan. Ook had hij meer dan 18.000 andere afbeeldingen van kinderporno op zijn computer. De eis was twintig jaar gevangenisstraf plus tbs, het vonnis twaalf jaar plus tbs. In 2014 werd het in hoger beroep uiteindelijk vijftien jaar plus tbs.

B. zei tijdens het proces dat hij zich veel dingen niet meer kon herinneren.

Zelf zou hij vanaf zijn vijfde ruim tien jaar lang seksueel misbruikt zijn in een internaat. B. vormt volgens de rechtbank ‘een acuut gevaar voor kleine meisjes’, maar de man blijft zich verzetten tegen levenslange opsluiting en grijpt elke kans aan om vrij te komen. Hij zit nog steeds vast.

MISBRUIKT DOOR GEERT B.

Als Esther (echte naam bij de redactie bekend) in juli 2009 in de krant leest dat de dan 48-jarige Geert B. is aangehouden voor de moord op Semiha Metin, gaat ze in één klap twintig jaar terug in de tijd. Van haar achtste tot haar tiende had B., haar buurman, háár ook misbruikt.

‘Ik ben in Deventer geboren, mei 1980. Thuis waren we met drie jongens en één meisje, ik was de jongste. Op m’n achtste was ik met een vriendinnetje buiten aan het spelen. Geert stond op het balkon van zijn huis in de Julianastraat. Hij vroeg of we stickers wilden hebben. Als kind wil je dat wel, dan vind je dat leuk. We moesten ze op komen halen. Het vriendinnetje mocht van haar ouders nooit snoepen, maar stickers, dat mocht wel. Hij werkte bij een drukkerij, hij had allerlei stickers en monstertjes die bij tijdschriften werden meegesealed, van Oil of Olaz en zo. We kregen een hele doos mee, die hebben we uitgedeeld op school.

De eerste keer zijn we niet naar binnen geweest, we bleven gewoon aan de deur. De tweede keer ben ik alleen teruggegaan. Ik weet niet meer hoe dat precies ging. Ik geloof dat ik toen wel binnen ben geweest. Ik zag er geen kwaad in, als kind vind je het leuk om zulke dingen te krijgen. De derde of vierde keer liet hij ineens zijn penis zien. Ik was helemaal in shock. Zoiets had ik nog nooit gezien, bij ons thuis waren ze nogal preuts. Thuis heb ik er wel wat van gezegd, maar ik weet niet meer hoe ze daarop reageerden. Hij is later nog wel gewoon bij ons thuis geweest, om te klussen in de badkamer. Alsof er niks was gebeurd.

Mijn broer kwam ook bij hem. Hij kreeg van alles: stereoinstallaties, geld. Ik moest boven klaar gaan liggen, dan ging mijn broer beneden seksfilms kijken en kwam B. naar boven. We praatten daar niet met elkaar over...’ Ze begint te huilen. ‘Het heeft anderhalf jaar geduurd, van mijn achtste tot mijn tiende. In het begin was het nog onschuldig. Naakt poseren. Dan maakte hij foto’s. Ik moest me helemaal uitkleden. Ik vond het wel raar, maar ik had er geen pijn bij. Mijn broers vroegen nergens naar. Voor mijn gevoel hebben ze geweten wat ik aan het doen was. Hij wilde ook steeds meer. Daar kreeg ik dan wel wat voor. Een pop van My Little Pony, die vond ik leuk. Mijn ouders vonden het blijkbaar niet vreemd, het was geen geheim dat ik die dingen van hem kreeg. De laatste keer dat ik bij hem ben geweest, heeft hij mij vastgebonden. Dat vond ik zó erg, ik ben gaan gillen en schreeuwen. Daarna ben ik er nooit meer geweest. Thuis heb ik daar niks over verteld. Of mijn broer er toen bij was, weet ik echt niet meer. B. heeft wel een paar keer geprobeerd me te verkrachten, maar dat was niet gelukt. Het bloedde wel. Mijn moeder dacht toen dat ik ongesteld was geworden, verder hebben we daar niet over gepraat. Ik weet niet of hij mij de laatste keer, toen hij mij had vastgebonden, had willen verkrachten, maar ik denk van wel. Toen ik hoorde dat hij Semiha had vermoord, dacht ik: dat had mij ook kunnen overkomen. Dat was maar een paar maanden nadat ik voor de laatste keer bij hem was geweest.

Toen ik zestien was, ben ik hulp gaan zoeken. Ik kan heel makkelijk weglopen van dingen, maar met sommige dingen loop je toch vast. Met seks moet ik leren op een goede manier intiem te zijn. Ik besefte dat hij mij ook had kunnen vermoorden, daar krijg je dan wel kippenvel van. Er is ook woede, dat hij er zo lang mee is weggekomen.

In mei van dit jaar stond in de krant dat hij veroordeeld was tot twaalf jaar cel plus tbs. De eis was hoger, maar de rechter vond dat hij nog een kans moest krijgen om terug te keren in de maatschappij. Toen ik dat las, ben ik gaan vragen of het nog zin had als ik ging getuigen. Maar dat kon niet, volgens de politie, het was een afgedane zaak. De verklaring die ik destijds had afgelegd, was wel bekend, maar daar hadden ze niks mee gedaan, dat was niet nodig. Ik ben nu bezig mijn dossier op te vragen, ik wil weleens weten wat erin staat en waarvoor hij is veroordeeld en wat voor straf hij toen heeft gekregen, dat kon niemand mij vertellen.

Ik ben niet naar de rechtszitting geweest, ik hoef hem niet te zien, maar ik had graag gezien dat hij levenslang had gekregen. Ik had nog liever gehad dat ze hem de doodstraf hadden gegeven. Die man geneest toch nooit meer? In de krant stond dat er duizenden foto’s met kinderporno bij hem zijn gevonden. Misschien zitten er ook nog wel foto’s van mij bij. Het waren polaroidfoto’s, die hoefde je niet laten ontwikkelen. Hij zal ze wel ingescand hebben. Ik ben onder behandeling bij een therapeut. Het gaat wel goed met me, ik heb werk als onderwijzeres, ik heb een vriend, we willen graag kinderen, maar ik kan wel merken dat alles niet helemaal normaal is. Mijn geheugen functioneert niet altijd goed, mijn vriend ergert zich daar soms aan. Dan gaat het over hele gewone dingen, die net gebeurd zijn. Van vroeger weet ik ook een heleboel details niet meer. Mij valt dat niet zo op, maar ik hoor van anderen dat het vreemd is. Misschien moet ik het daar met mijn therapeut maar eens over hebben.’

De redactie heeft geprobeerd een zo zorgvuldig mogelijke afweging te maken van het informeren van de lezer enerzijds en het vermijden van het geven van tips anderzijds. Ben je zelf slachtoffer van seksueel misbruik? Bel dan met het Centrum Seksueel Geweld (0800-0188) of met de politie (0900-8844) en vraag naar de zedenpolitie.