Life is Strange: True Colors Review – Verliest soms de focus

Review

door Rox vd Helm

woensdag, 08 september 2021 om 18:00

20210709life is strnge true colors2f1631039775

De verhalende Life is Strange serie doet het weer: een chick in de hoofdrol van een game gooien, die wat super powers geven en een verhaal neerzetten waar je jezelf in wilt verliezen. Helaas blijkt alleen dat de nieuwe ontwikkelaar Deck Nine kleur moet bekennen. Deze game is helaas niet zo goed als voorgaande Dontnod-games.

Maak kennis met Alex

Nu klinkt dit iets heftiger dan het is en Deck Nine is zeker geen compleet onbekende speler. Sterker nog, als we de Life is Strange serie erbij pakken, was deze ontwikkelaar ook verantwoordelijk voor Life is Strange: Before the Storm. Feit is ook dat die échte goede Life is Stange games, denk aan de eerste Life is Strange, maar ook deel 2 en Tell Me Why, uit een hele andere stal kwamen. Dontnod zat hierachter en eerlijk is eerlijk: die games zijn op verhalend vlak toch allemaal iets overtuigender.

True Colors vertelt het verhaal van Alex, een meisje dat afreist naar het kleine idyllisch plaatsje Haven Springs en op zoek gaat naar haar vader. Ze heeft, zo ontdekken we, een heftig verleden achter de rug en is opgegroeid in pleeggezinnen. De littekens aan haar verleden hebben duidelijk bijgedragen aan wie ze vandaag de dag is: een stoere meid die weet waar ze voor staat. Bovendien is er iets bijzonders met haar aan de hand, ze heeft namelijk speciale krachten – iets wat voor de Life is Strange serie ondertussen normaal is. Zo is ze in staat om allerlei sterke gevoelens van mensen te voelen. Wat dat betreft is ze een soort van hoog sensitief meisje, maar tot in het extreme én met de gave om de emoties van anderen te controleren. Zo kan ze soms woede van anderen wegnemen.

20210709life is strnge true colors1f1631039856

Wekt meteen emotie op

In Haven Springs wordt ze opgevangen door haar broer Gabe en hier mag je meteen kiezen hoe je je broer die je al jaren niet gezien hebt wilt begroeten. Geef je hem een knuffel of stel je je toch gereserveerder op? Hier is goed te zien dat Deck Nine gekeken heeft naar Dontnod’s Tell me Why waarin een broer en zus elkaar na een lange tijd ook weer voor het eerst treffen. Al snel voel je sympathie voor beide personages.

Hoewel Alex door iedereen op een warm onthaal mag rekenen voelt de band met haar broer meteen echt aan. Je krijgt een logeerplek in zijn huis, waarbij je van alles mag ontdekken in de woonruimte – iets waar de serie zo goed in is. Juist daarom is het zo zuur dat hij aan het einde van de eerste episode komt te overlijden, zoals te zien is in de officiële trailer.

Eerlijk? Het voelt niet goed. De eerste episode heeft bij aanvang best een laag tempo en ineens, na twee uur spelen, als je tenminste de tijd hebt genomen de omgeving te leren kennen, geheimen te ontdekken en achievements vrij te spelen, gaat de aflevering in een sneltreinvaart naar de climax dat Gabe doodgaat. De opeenstapeling van gebeurtenissen verloopt te rap en ergens bekruipt je het gevoel dat er iets te veel naar Game of Thrones is gekeken.

Nee, het voelt niet goed om Sean Bean ergens uit de schrijven en hetzelfde geldt voor Gabe. True Colors verliest veel te snel een van de meest sympathieke personages van het gehele spel, zo niet de meest sympathieke. Nog altijd zien we Gabe in later delen nog wel verschijnen en in wat flashbacks, maar het is net als met La Casa de Papel en personage Berlin: je wilt hem zien in de tegenwoordige tijd!

20210709life is strnge true colors4f1631039894

Te kleinschalig, zonder een goede focus

De dood van Gabe heeft alleen wel een reden, want al snel heeft Alex het gevoel dat hij niet zomaar is gestorven en dat het niet zomaar een ongelukje was. Haar bekruipt het gevoel dat er meer aan de hand is en daarom gaat ze op avontuur. Het is precies bij dit punt dat je ziet dat het schrijfwerk van deze game niet al te sterk is. Want vanaf episode 2 verwacht je wellicht een stevige detective met flink speurwerk, misschien wel een combinatie van de laatste episode van de eerste Life is Strange met een vleugje van Twin Mirror. Sterker nog, je hoopt dit zelfs als speler.

Helaas moet gezegd worden dat de focus in de serie met regelmaat ver te zoeken is. Zo zit je in één aflevering het grootste gedeelte LARP te spelen. Ja, echt waar. Op zich is het hartstikke vermakelijk om wat gevechten te doen en allerlei items te zoeken, maar het is een verkeerde speurtocht, een die weinig te maken heeft met het hoofdverhaal en ook veel te veel tijd in beslag neemt. Het voelt al snel als ‘opvulling’ en willekeurige content. Tevens valt hierbij op dat de setting van de game eigenlijk veel te kleinschalig is. Haven Spring heeft maar een paar locaties waar je de hele tijd tussen aan het schakelen bent. Het gaat amper verder dan een apotheek, park, een bloemist, het logeeradres van Alex, met daar beneden de bar en een muziekwinkel. Slechts twee keer heb je te maken in de vijf episodes (goed voor zo’n 12 uur speelduur) met een andere locatie.

Het is vervelend om zo weinig locaties aan te doen. Op een gegeven moment kom je zelfs op een punt dat een van de andere hoofdrolspelers uit het verhaal, Ryan, tegen je zegt dat hij je op de ‘rooftop’ wil ontmoeten als jullie in een park staan. Het vreemde is dat je in al die episodes ervoor maar één rooftop hebt gezien, namelijk het dakterras van het huis van je broer waar je verblijft. Maar het kan toch niet zo zijn dat een jongen je daar wilt treffen? Want waarom zou hij ineens de toegang hebben tot 'jouw' huis? Bovendien heb jij hem nooit een sleutel gegeven. Als je van plan bent, om net als ondergetekende, er alles aan te doen om een andere rooftop te vinden, kom je bedrogen uit. Het is toch echt het dak van het huis waar je zelf woont. Het is onbegrijpelijk dat dit soort vreemde stukken in het spel zitten.

20210709life is strnge true colors3f1631039925

Leunt op andere mooie elementen

Het is stevige kritiek op het script en ook de setting van de game, die vele malen uitgebreider had gemogen. Los daarvan heeft Life is Strange: True Colors wel veel ander moois te bieden waardoor de gameplay eigenlijk minstens zo verslavend is als andere delen uit deze reeks. Zo is het leuk om meer te weten te komen over de diverse personages die het spel rijk is via zijmissies en wordt de kracht van Alex interessant gebruikt. Als één persoon bijvoorbeeld woedend is kun jij proberen haar te kalmeren. Dit doe je door eerst allerlei objecten in de omgeving te verkennen en als het ware een puzzel op te lossen zodat jij precies weet wat je tegen haar moet zeggen. Het is niet moeilijk, maar wel vermakelijk.

Een andere kracht van het spel is de hoeveelheid om te ontdekken, iets waar de eerdere delen ook al sterk in waren. Je gaat niet alles ontdekken als je enkel de hoofdverhaallijn volgt. Je ontdekt pas alles en kan een ongetwijfelde meerwaarde van het spel inzien als je je ontdekkingspet opzet. Zo zijn er voor de fun een paar arcadegames te spelen, net zoals in de Yakuza-serie, heb je diverse momentjes waar je rustig kan zitten en van de omgeving kan genieten, kun je mensen in de omgeving soms helpen en kun je allerlei clues ontdekken in het spel. Los daarvan zijn er nog een paar extra’s te ontdekken. Juist dat vrijspelen van al die content maakt Life is Strange True Colors de moeite waard.

Life is Strange: True Colors review - Lekkere popcorngame

Hoewel de speelervaring tof is en het wederom een verslavende Life is Strange game is om te spelen, moet in het achterhoofd gehouden worden dat het script niet een van de beste is uit de serie. Dontnod heeft bewezen betere verhalende games af te leveren waardoor je misschien langer op het puntje van je stoel zit. Dit is een titel die je in één keer doorspeelt en waarschijnlijk dan al snel weer vergeet. Is dat erg? Niet als je zit te wachten op een leuke popcorn-game.