To αμερικανικό υπουργείο των Εξωτερικών εδημοσιοποίησε πρόσφατα έκθεση για τον αντισημιτισμό, που καθίζει και την Ελλάδα στο εδώλιο της διεθνούς και ειδικότερα της εβραϊκής ηθικής καταδίκης.
   Δεν είναι γνωστό αν το αμερικανικό αυτό κείμενο είναι υποκατάστατο της ετήσιας έκθεσης περί παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, με τις καθιερωμένες αναφορές σε «καταπίεση μειονοτήτων», σε σλαυομακεδόνες, τσιγγάνους, ή σε κάποιους ξυλοδαρμούς σε αστυνομικά τμήματα -συμπεριφορές δηλαδή αποκρουστικές για τις υπερατλαντικές ευαισθησίες και αδιανόητες στις εσωτερικές και εξωτερικές αμερικανικές πρακτικές.
   Αλλά και η έκθεση για τον αντισημιτισμό αποτελεί ένα εξ ίσου σκανδαλοθηρικό κείμενο, με αντιφατικά, αμφισβητήσιμα η στερούμενα σοβαρότητας στοιχεία και αυθαίρετες ερμηνείες δηλώσεων, τη μεταγενέστερη αποσαφήνιση των οποίων προτιμά να αγνοήσει ο συντάκτης της έκθεσης. Έτσι Μίκης Θεοδωράκης, Χρυσή Αυγή, Καρατζαφέρης, «το κάψιμο του Ιούδα» κατά το πασχαλινό έθιμο πού φαίνεται να επιζεί σε κάποια χωριά, και κάποιοι βανδαλισμοί εβραϊκών μνημάτων είναι τα αλλοπρόσαλλα συστατικά του μαγείρου της τραγελαφικής έκθεσης, τα δηλητηριώδη κίνητρα του οποίoυ δεν συγκαλύπτονται με την αναφορά - για την επίφαση «αντικειμενικότητας» - στη καθιέρωση Ημέρας του Oλοκαυτώματος από τη Βουλή, στη κυβερνητική καταδίκη οποιωνδήποτε καταγγελλομένων περιστατικών και στην ομολογούμενη από τον ίδιο ευαισθησία της ελληνικής πολιτείας «στο φαινόμενο του αντισημιτισμού».

Πρόθεση λογοκρισίας
   Σοβαρότερης, ωστόσο, προσοχής έπρεπε να τύχουν στην έκθεση δύο σημεία, που υποδηλώνουν πρόθεση λογοκρισίας, ή επιβολή αυτολογοκρισίας υπό την απειλή στιγματισμού για ρατσισμό:
- Το πρώτο αναφέρεται στον Τύπο: «Τα αντισημιτικά στοιχεία παρατηρούνται και στις μεγάλες εφημερίδες.όπου η αντίθεση στη πολιτική του Ισραήλ παίρνει τη μορφή αντισημιτικών αναφορών. Όταν περιγράφονται οι ενέργειες της ισραηλινής κυβέρνησης έναντι των Παλαιστινίων γίνεται συχνά λόγος για «γενοκτονία» ή «ολοκαύτωμα».,καταγγέλλει το Στέητ Ντηπάρτμεντ. Είναι ενδιαφέρον ότι δημοσιογράφοι κραυγαλέας υπερευαισθησίας σε ενδείξεις «ρατσισμού» αλλά και τάσεων λογοκρισίας δεν εξεγέρθηκαν αυτή τη φορά με την υπόδειξη διαγραφής «υπόπτων λέξεων» από το λεξιλόγιό τους. Είναι ωστόσο αφόρητης θρασύτητας η απόπειρα φίμωσης της καταγγελίας μεθόδων και πρακτικών, που εφαρμοζόμενες αλλού και σε μικρογραφία ακόμη καταγγέλλονται από την Oυάσιγκτον ως γενοκτονία και εθνοκάθαρση.
- Το δεύτερο αναφέρεται στα σχολικά βιβλία. Στα οποία -καταγγέλλει- «εξακολουθούν να υπάρχουν κάποιες αρνητικές αναφορές «περί καθολικών, Εβραίων και άλλων.»
   Διερωτάται κανείς, σχετικά με το δεύτερο σημείο, ποια θέση έχει η αναφορά σε καθολικούς σε μια έκθεση περί «αντισημιτισμού».Είναι από τα παράδοξα παρόμοιων εκθέσεων του Στέητ Ντηπάρτμεντ ,αλλά αποκαλυπτικό της πρόθεσης διαβολής. Απ' ότι θυμάται ο γράφων από τα σχολικά του βιβλία, αναφορές σε καθολικούς υπήρχαν μόνο σε βιβλία της ιστορίας, στα κεφάλαια για τις σταυροφορίες και για την άλωση του 1402 και των θρησκευτικών στο κεφάλαιο περί Σχίσματος. Εάν υπήρχαν τέτοιες μειωτικές αναφορές θα είχαν ασφαλώς καταγγελθεί από την Εκκλησία και την κοινότητα των καθολικών στην Ελλάδα.
   Αρνητικές αναφορές σε Εβραίους δεν ενθυμείται ο υπογράφων να υπήρχαν ούτε στο βιβλίο των θρησκευτικών, που, εάν εξακολουθούν να διδάσκονται, δεν είναι πολύ πιθανό να εξελίχθηκαν επί το ρατσιστικότερο. Να αναφέρεται άραγε η αμερικανική έκθεση στη Καινή Διαθήκη ,που φαντάζομαι θα διδάσκεται στις θεολογικές σχολές; Όπου, ωστόσο, πρέπει να διδάσκεται επίσης και η Παλαιά Διαθήκη, από την οποία το Στέητ Ντηπάρμεντ δεν συνέστησε ακόμη στους Εβραίους να διαγράψουν τις προτροπές προς αυτούς του Προφήτη Ζαχαρία να γίνουν ρομφαία κατά των Ελλήνων και των παιδιών των Ελλήνων.
   (Ας σημειωθεί εδώ παρενθετικά ότι η αμερικανική Αντιδυσφημιστική Ένωση ανέφερε 60 περιστατικά αντισημιτισμού σε αμερικανικές πανεπιστημιουπόλεις το 1999, 106 το 2002 και 68 το 2003. Στο σύνολο των ΗΠΑ το 2002 σημειώθηκαν 1.559 εκδηλώσεις αντισημιτισμού και 1.557 το 2003.Ας σκουπίσει, λοιπόν, πρώτα έξω από τη πόρτα του, το Στέητ ΝτηπάρτμεντΙ)
   O Πρόεδρος του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου Ελλάδος κ. Μωυσής Κωνσταντίνης εδήλωσε σε πρωινή εφημερίδα ότι η « έκθεση καταγράφει γεγονότα και περιστατικά που έχουν όντως συμβεί και καταδικαστεί από τις εκάστοτε κυβερνήσεις. Δεν καταδεικνύουν ότι υπάρχει αντισημιτισμός στην Ελλάδα.
   Ωστόσο υπάρχει, είπε, υποβόσκων αντισημιτισμός, που εμφανίζεται όποτε δίδεται η ευκαιρία.Δεν εκπροσωπεί το σύνολο αλλά ένα μικρό μέρος, το οποίο προσπαθεί να συνδυάσει γεγονότα για να τον εκφράσει.» Σε ποια γεγονότα αναφέρεται, δεν αποσαφηνίζει, αλλά η έκθεση που μας απασχολεί είναι σαφής.
   Τέλος ο εκπρόσωπος της εβραϊκής κοινότητος αναφέρει ότι «μείζονος σημασίας είναι συμβάντα όπως ο βανδαλισμός σε εβραϊκά νεκροταφεία και μνημεία. Θλιβερό επίσης είναι ότι υπάρχουν ρατσιστικά συνθήματα σε περιφερειακούς δρόμους.»
   Προφανώς το Ισραηλιτικό Συμβούλιο δεν έχει διαβάσει στον Τύπο για ουκ ολίγα περιστατικά βανδαλισμού χριστιανικών τάφων και δεν διανοείται ότι οι δράστες των βανδαλισμών που ειδικά το εξεγείρουν μπορούν να αναζητηθούν και μεταξύ των δεκάδων χιλιάδων μουσουλμάνων μεταναστών. Θλιβερό είναι επίσης ότι υπάρχουν ανθελληνικά συνθήματα στην ελληνική και αλβανική γλώσσα σε υπερυψωμένη γέφυρα της πρωτεύουσας, αλλά οι διαβάτες τα αντιπαρέρχονται, χωρίς να ζητούν τη παρέμβαση οιουδήποτε, σαν τα δυσάρεστα παράδοξα της ζωής.

Yπερευαισθησία
   Έχει διεθνώς επισημανθεί μια υπερευαισθησία των εβραϊκών οργανώσεων, κατανοητή άλλωστε και λόγω τραυματικών εμπειριών και ίσως ,ενίοτε, δικαιολογημένη , που όμως δεν παύει να ενοχλεί όταν εκδηλώνεται υπέρμετρα με την υπερτονισμένη προβολή περιστατικών περιθωριακού χαρακτήρα, παρόμοια των οποίων, ενώ μπορεί να θίγουν τη πλειονότητα του πληθυσμού, δεν γίνονται αντικείμενο ιδιαιτέρου θορύβου και διεθνούς προβολής. Δημιουργείται έτσι η εντύπωση ότι αυτή η θρησκευτική κοινότητα διεκδικεί μιαν εντελώς ειδική, προνομιακή περίπου, αντιμετώπιση από το σύνολο. Αυτό ενοχλεί, όπως ενοχλεί σφόδρα και προκαλεί έντονα συναισθήματα η γνωστή πρακτική - της οποίας στόχος υπήρξε και ο Μίκης Θεοδωράκης, αλλά και ο Γάλλος Πρόεδρος Ντέ Γκώλ - μια μη εγκωμιαστική φράση γι' αυτό ειδικά το έθνος, να κινεί σε διεθνή κινητοποίηση, σε συγχορδία καταγγελιών, εγγραφή σε διεθνή μαύρη λίστα και σε οικονομικά και άλλα «αντίποινα».Πρόκειται για μιαν ηπιώτερη μορφή του Χομεϊνικού φετφά για την εξόντωση του Σαλμάν Ρουσντί, για τη «προσβολή του» στο Κοράνι.
   Εκπλήσσει ιδιαίτερα αυτή η τόσο υπερβολική ευθιξία εμάς τους Έλληνες, πού πόσα δεν έχουμε υποστεί και ακούσει σε βάρος του έθνους μας, αντιμετωπίζοντάς τα με περισσή (και εν πολλοίς κτηνώδη ) στωικότητα. Ακόμη ηχεί στ' αυτιά μου το κυριακάτικο κήρυγμα του Ραβίνου Josy Eisenberg από τη γαλλική κρατική τηλεόραση, στα τέλη της δεκαετίας του ' 70, ότι «οι Έλληνες ήταν χειρότεροι από τον Χίτλερ , αφού ο Χίτλερ αρκέστηκε να σκοτώσει τα σώματα ενώ οι Έλληνες θέλησαν να σκοτώσουν τις ψυχές των Εβραίων.» Τους Έλληνες, πριν απ' τον Χίτλερ, στις αρές των πιστών παρέδιδε ο Γάλλος ραβίνος επειδή ο βασιλιάς των Σύρων Αντίοχος είχε απαγορεύσει στους Εβραίους της Συρίας να πηγαίνουν στη συναγωγή. (Το έγκλημα διαιωνίζει στη μνήμη η ετήσια γιορτή Hanuka, για το θαύμα των αναμμένων κεριών στις κλειστές συναγωγές.)
   Θλιβερή επίσης εντύπωση στους Έλληνες του Παρισιού προκαλούσε, λίγα χρόνια αργότερα, ότι ο τότε φυγόδικος και μηνύων Ηλίας Πετρόπουλος είχε επιλεγεί για να του ανατεθεί να αναλάβει την επιμέλεια και τον υπομνηματισμό πολυτελέστατης έκδοσης, με άφθονο φωτογραφικό υλικό, για τη δήωση του εβραϊκού νεκροταφείου της Θεσσαλονίκης, μετά το ναζιστικό πογκρόμ των Εβραίων, και τη χρησιμοποίηση μαρμάρων από τους τάφους στην οικοδόμηση του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου. Το πανάκριβο αυτό μνημείο του «αντισημιτισμού» στην Ελλάδα προοριζόταν να διατεθεί από μουσείο της Ν. Υόρκης -το Γκουγκενχάϊμ, αν καλώς ενθυμούμαι. Αντίθετα, σε μακροτάτη θητεία παρακολούθησης της διεθνούς δημοσιότητος περί τα ελληνικά πράγματα, ο γράφων δεν είδε να μνημονεύεται ούτε μία φορά η επικίνδυνη πρστατευτική αλληλεγγύη του αρχιεπισκόπου Δαμασκηνού,του αρχηγού της Αστυνομίας Έβερτ και των ελληνικών αντιστασιακών οργανώσεων στους συμπατριώτες Εβραίους, κατά τη περίοδο της ναζιστικής κατοχής. Oύτε από τους διασωθέντες έτσι, μετέπειτα ανταποκριτές. Υπήρξαν γι'αυτή την ενεργό αδελφική αλληλεγγύη των χριστιανών Ελλήνων μόνο εσωτερικής χρήσεως ανακοινώσεις ισραηλιτικών οργανώσεων. Δεν μπορώ να πω μετά βεβαιότητος αν ο βασιλιάς και ο λαός της Δανίας έτυχαν καλύτερης μεταχείρισης και γιατί.